آیینه ی دلربا  جواد است جواد

 دلبند دل رضا جواد است جواد

سرچشمه جود و بخشش و رحمت باد

گلبرگ  گل  سخا جواد است جواد 

ای روشنی چشم رضا ادرکنی

ای پادشه هر دو سرا ادرکنی

عالم همه گویند جوادی تو ز جود

پر کن ز کرم کیل مرا ادرکنی

اي كوي تو قبله ي مراد ادركني

اي دادرس روز معاد ادكني

اي گشته ز فرط جود و عطا

مشهور و ملقب به جواد ادركني

او کودک ارباب ولی شیخُ الائمه است

دشمن شده از جامِ میِ معرفتش مست

خوردند بزرگان همه در بحث به بن بست

پیش پسر شاه خراسان شده اند پست

عالم همه پست و پسر فاطمه بالاست

یک عمر شدم نوکرش، آنقدر که آقاست

از نسل علیّ و نوه ی حضرت موساست

مولام رضا، او علیِ اکبرِ مولاست

گرخوب شوداگر که بد هم بد نيست

حاجت دهدت يا ندهد هم بد نيست

چون بعد رضا نهم امام است جواد

هشتت گرو نه بشود هم بد نيست

هستند کریمان دو عالم سرخوانت

یکبار نخورده است گره کیسه ی نانت

اصلا حرم شاه خراسان حرم توست

هرصحن که گشتیم در آن بود نشانت

دست و دل باز از سر و رویش مشخص میشود

یک جواد از خلق و از خویش مشخص میشود

دائم الذکری که دائم از خدا دم می زند

از دل حساس و حق گویش مشخص میشود

در راه رسیدن به تو دل از نفس افتاد

آهویِ فراری شده از پنجه ی صیاد

گفتی که بگیر از دل دریای جوادم

برخیز بیا قرعه به اقبال تو افتاد

نور چشم رضایی آقا جان

من خودم را گدات می دانم

"یا جوادالائمه ادرکنی"

پای باب الجواد می خوانم