عمریست که چشمان دلم بر گل قالیست

افسوس نمی آیی و چه جای تو خالیست

دیریست که هر جمعه دلم منتظر توست

ای مرد بیا بی تو جهان حال به حالیست

اگر آن سبز قامت دو نماید

در باغ خدا را می گشاید

تنم را فرش کردم تا بتازد 

دلم را نذر کردم تا بیاید

ای آنکه امیر عالَم اعلایی

مظلوم ترین بشر در این دنیایی

آنقدر خدایِ مهربان تنها نیست ...

اینقدر که تو عزیزِ جان تنهایی !

ما منتظرانِ سُست و بی اِخلاصیم

بی دغدغه هایِ تابعِ احساسیم

گر یاری مان نمی کنی حق داری ...

زیرا که جماعتی نمک نشناسیم

تحکیم کن آیینِ نکو عهدی را

تفهیم کن آیه هایِ مَن یَهدی را

وقتش نرسیده است پایان بدهی ...

دلتنگیِ جمعه هایِ بی مهدی را  ؟

دردِ دوری شیعه را دلگیر کرده نازنین

غیبتت کفتار ها را شیر کرده نازنین

شکوه ها داریم از ظلمِ ستمکاران ولی ...

جمعه هایِ بی تو ما را پیر کرده نازنین

مدینه ای .. نجفی .. یا که مشهدی آقا ؟

خلاصه پیر شدیم  و نیامدی آقا

قرار بوده که ما در رکابتان باشیم ...

تمامِ نقشه یِ ما را بهم زدی آقا

کشتی نساز ای نوح باران نخواهد آمد 

بر شوره زار دلها طوفان نخواهد آمد

رفتی کلاس اول این جمله را عوض کن 

آن مرد تا نیاید باران نخواهد آمد

گر نام تو شود مسکن دردم

گر بی مسکن هرگز نشود دوای دردم

یابن الحسن بیا شو مسکن دردم

چون نام تو آید رود تمام دردم

برمشامم می رسد هر لحظه بوی انتظار    

بر دلم ترسم بماند آروزی وصل یار

تشنه دیدار یارم ای عجل مهلت بده         

تا بمیرم در رکابش باکمال افتخار