میان صحن تو چند پر زجبرئیل افتاد 

وطن تویی وغریب آن که ازتو دور افتاد 

هرکه چشمش به درب بسته ی حرم افتاد 

به یاد غربت مجتبی در بقیع افتاد

پادشاه عالمینه که غلام حسنه

آسمان ایزدی حریم وبامحسنه

شوق جنَّت گرفته دلم رو عمری

چون مزین شده برگام به گام حسنه

همــیشه میکنم با این سخن عشق 

حسن مولا حسن آقا حسن عشق

رویای هر سینه زنی             عشق شه بی کفنی

یه روزی بنا میشه                آستان قدس حسنی

ای رفیقم چند سالیست که از موتمگذشت

همه را گویید دل با مجتی یم زنده گشت

خوش به حالش که شود مجنون مولا مجتبی

‌که شود آقا وبراهل دوعالم مقتدا

مدتی هست که جان رفته برون از بدنم
تحت درمان شفاخانه ی بیت الحسنم
من به تنهایی از این باده نخواهم نوشید
همه ی اهل جهان را حسنی خواهم کرد

پسرت شهد شهادت به عسل میخوانده

ذوالفقار تو به جنگ دست اجل را خوانده

احسنت احسنت بر این جنگ و بر این هیبت و نام

هیبتت فاتحه جنگ جمل را خوانده

ز لغت نامه سِزَد پاک شود....
اسم کریم

مکتوب شود بجای آن،
نام حسن(ع)...

سنگهاي صحنتان را ما طلايي ميكنيم

گنبد  و ايوانتان را رضايي ميكنيم

از براي كوري چشم حسودان جهان

پنجره فولادتان را جهاني ميكنيم

سائل الكريم

بنوسید مرا بی سر و سامان حسن           

            نام مارا بنوسید گدایان حسن  

سال ها منتظر روز پریدن بودم بنوسید 

            بنوسید مرا کفتر ایوان حسن 

ننوسید سیه چورده پریشان بودم 

      بنوسید سرش بوده به د