این پسر دار ندار مصطفی ست 

بس نمک دارد نمکدان خداست

ایت الکرسی برایش خوانده اند 

ماه را دور سرش چرخانده اند

تا خدا هست خدا خدایی میکند 

مجتبی مشکل گشایی میکند

امشب که فرشتگان سخن میگویند

گویا سخن از زبان میگویند 

ذکر لبشان شنیدنی تر شده است

در ارض و سما حسن حسن میگویند

قلب عشاق علی مسروره ، چشم دشمنان زهرا کوره

پرده های غمو درسینه ی خود پاره کنید

هرچقدر امام حسن رو دوس دارید کف بزنید

هنگامه شادیست نه وقت محن است، 

روز میلاد شهنشاه دو عالم حسن است،

دست خالی به گدایی درش آمده ام

چون یقین دارم کریم آل طاها حسن است 

چه جلال وجبروتی چه جمالی دارد

گوشه لعل لبش وه که چه خالی دارد

برترین سید دنیاست چه شالی دارد

زینت دوش نبی سیرکمالی دارد

آلاله تمــام بدنــش را بوسید

آئینه نگــاه کردنــش را بوسید

لبخند علی و فاطمه دیدن داشت

وقتی که پیمبر حسنش را بوسید

زیبا گل باغ سرمدی می آید

مرآت جمال احمدی می آید

شادند تمام خلق عالم زیرا

یک دسته گل محمدی می آید

آمد چو به نیمه ماه پرفیض صیام

شد طلعت مجتبی عیان چون مه تام

با روی حسن خوی حسن جلوه نمود

فرزند ابوالحسن امام بن امام

در نیمه ی ماهِ با صفای رمضان

ماهِ علی و فاطمه گردیده عیان

با یک نظرِ «لُولُوء مرجان» تو بخوان

آیاتِ « مَرَجَ البحرینِ یلتقیان »

رمضان، بهشت خدا شده ز گل جمال تو یا حسن

یم علم و حکمت و معرفت، نمی از کمال تو یا حسن

تو علی، تو فاطمه، تو حسن، تو حسین یا که محمدی؟

که عیان جلالت پنج‌تن، بُوَد از جمال تو یا حسن