حسین جان ای نوای صوت قرآن

توالگو گشته ای بر رادمردان

قیام تو ز بهر حفظ دین بود

شده خون چیره بر شمشیر بران

مه من در محاق خود نهان شد

نمی دانم کجا رفت و چه سان شد

دلم پر ز سینه  گفت با من

حسین بن علی در من نهان شد

صداکردم دلم جانم کجایی

توازاین جسم و جان من جدایی 

ندایی آمد از آن قلب محزون

 شدم عازم به دشت . کربلایی.              

خوش آن سری که در آن سر بود هوای حسین 

خوس آن دلی که در آن دل بود ولای حسین

خوش آن تنی که به کوی حسین سپارد جان

خوش آن بدن که شود خاک کربلای حسین

ما در ره عشق نقض پیمان نکنیم 
گر جان طلبد دریغ از جان نکنیم 
عالم اگر از یزید  لبریز  شود 
ما پشت به سالار شهیدان نکنیم

چون در لحدم نکیر و منکر دیدند

یک یک همه اعضای مرا بوییدند

دیدند ز من بوی حسین می آید

کز آمدن خویش خجل گردیدند

پیش ما مذهب هر کس به خودش مربوط است 

ما که هستیم مسلمان اباعبدالله

هر چه خواهید بکوبید دِگَر باکی نیست 

ما کلب حسینیم توکلّت علی الله

همسایه ی آلاله و یاسیم هنوز

یاران گل و دشمن داسیم هنوز

درمکتب نینوایی سرخ حسین

ما مسئله آموز کلاسیم هنوز

ا

 <

بروی سینه زارم بنویسید حسین 

همه دارو ندارم بنویسید حسین

من دلم را زشکیباییه زینب دارم

همه صبروقرارم بنویسید حسین

از عشق حسین ،شهره ی شهرم به اویس قرنی

شیدا شدم و جار میزنم،عشقمو هر جا علنی

دلدادگی و دیوونگیم ورد زبون مردمه

مجنونم و عالم بدونه"حُبُّ الحُسين أَجِنَّنِي"