راهی نشده چنان زعشقت مستم

انگار که در صحن و سرایت هستم

تاول زده ها حرف مرا میفهمند

پاهام شکست و عهد را نشکستم

آخر ای مردم،ماهم عتباتی داریم

کربلایی دارین آب فراتی داریم

همه هستی ما عین زیارتنامه است 

گر ازاین گونه سلام و صلواتی داریم

گر کویر لوط باشی،یار آبادت کند

کربلا راهم حسین بن علی،آباد کرد

توکیستی و چه کردی،که بین خوف و رجا

عدوی نیزه به دستت،نرفته،حُر برگشت...

تو کیستی که کرم را رسانده،تا این حد

حرامی هم ته گودال،دست پُر برگشت

ای کاش منم بی سروسامان تو بودم 

                                                          درکرب و بلاریگ بیابان تو بودم

ای کاش یک عاشق دلداده به پایت

                      &n

یادم نمی‌رود که همه عزتم تویی
من پای سفرۀ تو شدم محترم حسین

لطفی که کرده‌ای تو به من مادرم نکرد

ای مهربان‌تر از پدر و مادرم حسین

یارب نظرلطف عطا کن همه را درمانده درویم دواکن همه را          هرچندکه گنه کاروپریشان حالیم  زوارشهیدکربلاکن همه را

ترسم این است که در محکمه گویم :
شده ام مست حسین (ع)
قاضی ام حکم دهد؛ حد بزنید
مشرب کوفی دارد ...!

باغ جنت بارور گردیده ازسوي حسین

میکند گلها نماز عشق برروی حسین

از هلال عید پرسیدند چرا خم گشته ای

گفت تا شاید شوم ماننده آبروی حسین

هستی من مده به فنا هستی مرا

ای تک سوار... بوسه بده از گلو به من

زینب قبول کرده اسارت رود ولی

حرف به نیزه رفتن خود را مگو به من