ای قبــــله ی ابــــرهای بــــار آور تو!
دریــــا به نمـــــاز ایستــــاده در تو
باران که گرفته است تسبیح به دست
دارد صلــوات می فرستــد بــر تــو

این سنگ خدایان که تبر می شکنند
روزی که بیایی از کمر می شکنند
بردار تبــر را و بـــزن ابـــراهیم!
بت های بزرگ زودتر می شکنند

ای کـاش کـبوتر حریمـت باشم
یا هم نفس صبح و نسیمت باشم
از چشـم دلم بیا و بردار حـجاب
تا زائر چشـمان رحیمـت باشـم

صحن تو پر از تب عبوری سبز است
لبـریز تبـســم حضـوری سبز اسـت
مـن تــــوشه کـــــربلام را مـی گـیرم
از پنجره ای که غرق نوری سبز است

ای رهبر انس و جان تو را می جویم
ای دلبر بی نشان تو را می جویم
در مسجد سهله گر ندیدم رخ تو
در مسجد جمکران تو را می جویم

فرزند آن بشکسته پهلو خواهد آمد
با رمــــز یاالله و یاهـــو خواهد آمد
والفجر یعنی شیعیـــان وقتی نمانده
با ذو الجناح و ذوالفقار، او خواهد آمد

این دل اگر کم است بگو سر بیاورم
یا امر کن که یک دل دیگر بیاورم
مولا خلاصه عرض کنم دوست دارمت
دیگر نشد عبارت بهتر بیاورم

الا طلیعه ی کـــوثر سفر بس است بیا
غروب غربت مادر سفر بس است بیا
بیا که چشم به راهت نشسته خاک بقیع
به جان فاطمه دیگر سفر بس است بیا

امروز که آیینه جوابش سنگ است
در ذهن زمانه عاشقی هم ننگ است
هر کس که نداند تو خودت می دانی
آقا به خدا دلم برایت تنگ است

سوز دل سیـــاهم دیـگر اثــر ندارد
بس که گناه کردم اشکم ثمر ندارد
ای کاش قبل مردن یار از سفر بیاید
او عــزم انتقــام زهـــرا مگــر ندارد