بر شهید کربلا ، تا آخر عمرش گریست
آب دید و بر تشنه لب دائم گریست
او که با چشمش شهیدان را بدید
تا توانست ، بر همه آنان گریست

خدایا روز ماتم شد دوباره 

مدینه غرق درغم شد دوباره 

ز داغ صادق آل پیمبر 

مکدر قلب عالم شد دوباره 

یاد تو چشمان مرا بی خواب کرده

این بیقراری ها مرابی تاب کرده

اندوه تو قلب زمین را سخت لرزاند

از اعترافاتی که چاه آب کرده  

شمشیر شب قلب فلک را چاک کرده

باران غم بر سینه ی افلاک کرده

وقت اذان هنگامه ائ  شد روی محراب

گویا زمین خورشیدراهم خاک کرده

روضه ندارد امامی که مظلوم و غریب است

روضه ندارد امامی که به دست اشقیا اسیر است

روضه ندارد امامی که قعر زندانهاست سجده گاهش

روضه ندارد امامی که به پایش زخم زنجیر است

مهتاب در آن سحرگه از سو افتاد

خورشید از آسمان به پهلو افتاد

آنقدر که ضربه یِ عدو سنگین بود

محراب هم از درد به زانو افتاد

آن که عالم همه در دست توانایش بود
مرکز دایره غم دل دانایش بود
هفتمین حجت معصوم ز ظلم هارون

آن که در کنج قفس مرگ طلب کرده منم
هم چو شمعی شده از جور و جفا آب تنم
روزها پیش دو چشمم چو شب تاریک است

بخواه تا که کمی روضه خوان شوم آقا
فدای آن تن مجروحتان شوم آقا

تن من با دل زندان و زندانبان شده همرنگ

پذیرائی کند با تازیانه میزبان از من

به حال من دل آن آهن زنجیر می سوزد

نمی خواهد که گردد دور، زنجیر گران از من