در راه امامِ مان قدم برداریم

بر ماتم او به گریه دَم برداریم

هر چند که عادت به غریبی دارد

باید به عزای او عَلَم برداریم

تو شــــاه یکّه ســـواران دشت توحیدی

اگر پیــاده روان در رکــاب الحــادی

ز سوز زهر و بلاهای دهر جان تو سوخت

که بر طــریقه آبـــاء و رســـم اجدادی

در عزای تو حضرت هادی

که گریبان آسمان چاک است

نه فقط چشم های ابری ما

روضه خوانت تمام افلاک است

نه همی جای تو در سامره تنها باشد

که به دلهای محبان تو جای تو بود

دیده گریان نشود روز جزا در محشر

هرکه گریان به جهان بهرعزای تو بود

ای در سپهر مجد و شرف، رویت آفتاب

در بزم ما بتاب و رخ از دوستان متاب

از پا فتاده ایم، ز رحمت تو دست گیر

ما را که دل ز آتش داغت بود کباب

چرا چنین متوکل به ما جفا کردى

شدى به کین متوسل ستم روا کردى

غم مدینه مرا کم نبود اى ظالم؟

که طعن و تهمت و تبعید را روا کردى

آن شـــربتی که داد به اجبــــار دشمنت

گـــویا شرنگ مرگ بُد و آتـــش مذاب

کاتش به جسم و جان تو پروانه سان فتاد

وز سوز زهر جسم تو چون شمع گشت آب

کلام معرفت خدا به ما محق گردان

فهم شناخت اهل بیت نصیبمان گردان

دعایمان به اول ماه رجب این است

خدا زیارت هادی نصیبمان گردان

یک عمر دلت به حال مردم می سوخت

 روشنگری تو درس دین می آموخت

 تو مرد شکنجــه دیده ای بودی که

 با صبـر دهـان دشمنانش را دوخت

رفـــت ز دار فنـــا، هادى اهل صفا

ز راه جور و جفا، از چه تو دارى قرار

پــــور امــــام نهم ، خســـرو مير دهم

آن كه زمين را مدير، بود و زمان را مدار