من جگر پاره زهرایم و پاره جگرم

 همه را یارم و خود از همه مظلوم‌ترم

خانـه‌ام قتلگـه و یـار ستمگر قاتل  

 سوخته از شرر زهر، ز پا تا به سرم

سایه ی دستی میان قاب چشمان ترش

چادر خاکی زهرا بالش زیر سرش

رنگ خون پاشیده بر آیینه ی احساس او

لکه های سرخ روی گوشوار مادرش

عالم امروز پر از ماتم و رنج و محن است

گرد غم بر سر هر محفل و هر انجمن است

این چه شور است که بر پا شده در ارض و سماء

این چه سوز است که در سینه هر مرد و زن است

ای شررهای غمت گشته شمع حرمت

 دشمنت هــم نبــود ناامیـد از کرمت

تـو جگـر پـاره زهرایی و پاره جگری

 بعد زهـرا و علی از همه مظلوم‌ تری

باز هم موسم پرپر شدن گل آمد

باز هم فصل فراق گل و بلبل آمد

آسمان دل ما ابرى و بارانى شد

دیده را موسم اشک و گهرافشانى شد

خون دلی که بود عمری به جان او

 امشــب عــزا گـرفت در آشیان او

از یـار ناسپاس مزد وفا گرفت  

 با زهر جانگداز آخر شفا گرفت!

آن لـب کـه بوسه زد جد مطهّرش

 نوشیده جام زهر از دست همسرش

پـای جنـازه‌اش دل در محـن نشست

 تیر از کفن گذشت بر آن بدن نشست

سکوت ، زهر شد و در گلوی مجنون ریخت

دل شکسته لیلا از این مصیبت سوخت

به یاد خاطره های کریم آل عبا

تمام خاطره هایم در اوج غربت سوخت

خیزد از طشت ندا ای خدا و ای خدا  

 اجر و پاداش نبی شده با زهر ادا

این همه برگ گل و لاله که در این لگن است

پاره های جگر یوسف زهرا حسن است

حرمت را، نه چراغ و نه رواق و نه در است

زائر قبر تو، ماه است و نسیم سحر است

قبر بی زائر تو، کعبۀ اهل نظر است

لاله‌اش خون دل «میثم» خونین‌جگر است