بر روی سینه اش حسنین ناله می زنند

اشکش برای هر دو ز غم ها چکیده است

برگو که مرتضی چه شنیده کنار او

رنگش چنین ز طرح مسائل پریده است

غمی در سینه ام می جوشه امشب

چراغ آسمون، خاموشه امشب

گمونم پیرهنِ مشکیشو، زهرا

به جای مادرش، می پوشه امشب!

فلک را رکن ارامش شکسته

زمین از اشک غم ، در گل نشسته

ملائک جمله در جوش و خروشند

خلایق جمله از ماتم خموشند

مدینه شد ز داغ مصطفى بیت الحزن امشب

فضاى عالم هستى بود غرق محن امشب

مکن اى آسمان روشن چراغ ماه را کز کین

چراغ لاله شد خاموش در صحن چمن امشب

عالم امروز پر از ماتم و رنج و محن است

گرد غم بر سر هر محفل و هر انجمن است

این چه شور است که بر پا شده در ارض و سماء

این چه سوز است که در سینه هر مرد و زن است

بانگ وفریاد به گوش آید از افلاک مگر

شهادت ختم رسولان و عزای حسن است

در سوگ نبی جهان سیه می پوشد

در سینه، دل از داغ حسن می جوشد

از ماتم هشتمین امام معصوم

هر شیعه ز درد، جام غم می نوشد

هنگامه رنج و غم و ماتم شده امشب

گریان، زغمى دیده عالم شده امشب

پایان شب آخر ماه صفر است این

یا آنکه ز نو ماه محرّم شده امشب

از داغ جگر سوز نبى سیّد ابرار

نخل قد زهرا و على خم شده امشب

آه و واویلا ، که چشمان پیمبر بسته شد

باب وحی و خانه ی زهرای اطهر بسته شد

دست فتنه، باز شد بازوی حیدر بسته شد

هم عزای مصطفی، هم غربت شیرخداست

دریغا که روح دعا، رفت در خاک

گرفتنـــد از مــا روان دعـــا را

به سوگ محمّد، بگریید، یاران

که زهرا ببیند، سرشک شما را

جــان جهــان ز پیکـر هستی جدا شده

خاموش ، شمع محفل نورالهـدی شده

ملک خداست غرق دراندوه و اضطراب

واویلتا, واویلتا عزای رسول خدا شده