صدا هم در گلویم مُرده امشب

کسی روح دلم را برده امشب

صفر آمد... و بیست و هشت ضربه

به فرق شعرهایم خورده امشب

صفر ای کاش می مردی و تاریخ...

محمد را نمی بردی و تاریخ...

زمین خشکش زد از حیرت تو وقتی

ورق با مرگ او خوردی و تاریخ...

با شهادت احمد زنده شد جهالت

ز آتش ستم سوخت گلشن عدالت

نخله دین را به تبر شکستند

ثمر بریدند و شجر شکستند

سوگ رسول یا که غم بی‌نهایت است

یا نقشۀ شکستن رکن هدایت است

تیغ سقیفه گشته حمایل به دست خصم

او را هوای حمله به بیت ولایت است

داغی اگر نبود که گریان نمی شدیم

لطفی اگر نبود مسلمان نمی شدیم

یا ایّها الرّسول بدون دعای تو

از پیروان عترت و قرآن نمی شدیم

ای آسمان بگرد و دل از غصه چاک کن

خود را نهان چو جسم پیمبر به خاک کن

دستی برون ز خاک کن ای ختم انبیا

اشک غم حسین و حسن را تو پاک کن

آقا تو در کلام خلاصه نمیشوی

در حضرت و امام خلاصه نمیشوی

ای یاکریم خسته چه کردند با پرت

این زهر پر شراره چه آورده بر سرت

گرد ملال بر رخ اسلام و مسلمین

اشک عزا به دیده زهرای اطهر است

گفتم چه روی داده که زهرا زند به سر

دیدم که روز ، روز عزای پیمبر است

باور کنید قامت حیدر خمیده است

رنگ از عذار حضرت زهرا پریده است

باور کنید بغض حسن مانده در گلو

خونِ ‌دل حسین به صورت چکیده است

ختم رُسُل به سوی جنان میکند سفر

جان جهانیان ز جهان میکند سفر

ریزید خون ز دیده که در آخر صفر

کز پیکر وجود ، روان میکند سفر