پــدر پیرایه جان است، دختر

صفای باغ رضوان است، دختر

تو را در گلشن جان وقت پاییز

بهــار سبـز قرآن است، دختر

ذیقعده شـد و بهــار ایران آمد

در مشهد و قم دو گنج پنهان آمد

در روز یکم کریمه آل رسول

در یازدهم شــاه خراســان آمد

ألا تجلّـی نـــامت در اوج زیباــیی

به عصمت و شرف و جاه والایی

رضا چو دید قنداقه مصحف رویت 

تو را بِدید ولی با جمال زهــرایی

خاک بهشت بهر قدمگاه تو کم است

آغوش نجمـه بود سرای رسیدنت

قلب برادرت ز تب شوق آب شد

در التهـاب ثــانیه های رسیدنت

دختر بدین جلال نپرورده مام دهر

دختـر بدین مقـام نیاورده روزگار

چشم فلک ندیده و نشنیده گوش دهر

دختر بدین جلالت و بانو بدین وقار

ای همه آسمانِ شده، خیره‌ به هر نگاه تو

چشم رضا ستاره شد، مانده کنارِ ماهِ تو

لشگرِ حوریان ببین، برگِ خزانِ مقدمت

آمده‌ تا که بال خود، فرش کند به راهِ تو 

در تماشای جلال تو ادب باید داشت

ناله ای بدرقه راه طلب باید داشت

در خور منزلت و شأن تو ذیقعده نیست

جشن میلاد تو در ماه رجب باید داشت

جلوه گر شد در جنان اخت الرضا

آمده کوهی پر از صبر و سخا

می کند حـاجات ما جمله روا

او که هست معصومه ی آل عبا

دختر زهــرایی و مــوسی صفت

بوسه زد صد عرش بر خاک رهت

همچــو گل فاطمه زینب ولی

کس نزد پیــش رخــت مـادری

امشب جهان به عطر ولایت معطر است

زیرا شب ولادت دخت جعفر است

دل ها همه گشت روشن ز ولادت او

جان همه عالم به فدای رخ انور او