حای اسم حسن آن میوه ی جان زهرا

حرم و گنبد سبزیست فراز دریا

سین و نونی که به حایش شده وصل انگاری

سنگ قبریست نشانده به مزار آقا

محتاج سفره ات همه حتی کریم ها

خوردند دانه از کرمت یا کریم ها

هر صبح عطر کوی شما می وزد به ما

مستانه می وزد به دل ما نسیم ها

آرزو داریم بسازیم یه حرم 

نداری شما حتی یه حرم 

آقاجون میدونی که خیلی بدم 

ولی تو همونی دادی کرم 

میان صحن تو چند پر زجبرئیل افتاد 

وطن تویی و غریب آن که ازتو دور افتاد 

هر آنکه چشمش به درب حرم افتاد 

به یاد غربت مجتبی در بقیع افتاد

قرص ماه علی راه پیمبر حسن است
اولین مرد علی در صف جنگ ها حسن است
افتد سرو دست وقتی به میدان برود
شاگرد کلاس رزم حیدر حسن است

گر دل شده حسینی و مشتاق کربلاست

این زلطف و کرامت حسن و لطف مجتباست

#دوشنبه های امام حسنی

شدم ز روز ازل سائل و گدای حسن

که مرده زنده کند چای روضه های حسن 

یقین کنید که روزی به چشم خواهم دید

پیاده میرویم اخر به کربلای حسن 

ای شافع عاصیان به روز عرصات

وی دادرس محب خود وقت ممات

جان همه شیعیان فدای تو حسن

بر عز و جلال تو درود و صلوات

تا زبانم باز شد در کودکی، یک حرف را

بر زبان آورده، آن هم یا حسن بوده، مرا

کاش در روز جزا از تو شفاعت می شدم

چون که نام تو جلا بخشد حسن جان مرا

نیستم لایق اینکه مدح حسن به لب آرم

در این میانه گدایی شه شده کارم 

گاهی گدای حسن و گاهی گدای حسینم

گاهی گدای کرامت  و بخشش علمدارم