روضه ندارد امامی که مظلوم و غریب است

روضه ندارد امامی که به دست اشقیا اسیر است

روضه ندارد امامی که قعر زندانهاست سجده گاهش

روضه ندارد امامی که به پایش زخم زنجیر است

آن که عالم همه در دست توانایش بود
مرکز دایره غم دل دانایش بود
هفتمین حجت معصوم ز ظلم هارون

آن که در کنج قفس مرگ طلب کرده منم
هم چو شمعی شده از جور و جفا آب تنم
روزها پیش دو چشمم چو شب تاریک است

بخواه تا که کمی روضه خوان شوم آقا
فدای آن تن مجروحتان شوم آقا

تن من با دل زندان و زندانبان شده همرنگ

پذیرائی کند با تازیانه میزبان از من

به حال من دل آن آهن زنجیر می سوزد

نمی خواهد که گردد دور، زنجیر گران از من

پَر بسته بود و وقت پریدن توان نداشت

مرغی که بال داشت ولی آسمان نداشت

خو کرده بود با غم زندان خود ولی

دیگر توان صبر در آن آشیان نداشت

رشته‌ی دلهای عاشق پشت این در بسته شد

رزق ما از سفره‌ی موسی ابن جعفر بسته شد

تا خبر آمد غروب از خانه بیرون می‌زند

با هجوم سائلان از صبح معبر بسته شد

دیگــر دلـــم بـــه سیـــر چمـن وا نمی‌شـــود
دیگـــر نشـــاط، هــم نفــس مــا نمی‌شـــود
حتــی اگــــر مسیـــح، طبیــب دلــــم شـــود

در دل حبسم و حبس است به دل فریادم
فرصتی نیست که از سینه برآید دادم
سال‌هـا می‌گذرد رفتـه‌ام از یـاد همه
11