در عزا آشیان طاها شد

یک سه ساله به سوز و آوا شد

آتش غم به سینه ها افتاد

شب بی مادری زهرا شد 

خدیجه گریه نکن این همه از این غم ها

که گریه ها بنماید به جای تو زهرا

برای فاطمه امشب نماز صبر بخوان

ببوس سینه او را ببوس دستش را

امشب خدیجه می رود از خانه ی وحی

تاریک شد در ماتمش کاشانه ی وحی

چشم از خدیجه بر نمی دارد پیمبر

خون جگر از دیده می بارد پیمبر

این سه اصل آمد از اول باعث ترویج دین

هست تـو، خُلق نبی، تیـغ امیـرالمؤمنین

بود سال رحلتت سال غم و رنج و محن

جامـۀ ختم رســالت شد بر اندامت کفن

قنوت امشب زهرا فقط شده مادر

به روی سینه مادر نهاده سر، کوثر

الهی مادر یاسم غریب می میرد

غریب بود و غریبانه جان داد آخر

برای مادر ایمان سزاست گریه کنیم

و با سرشک امامان سزاست گریه کنیم

برای آنکه ز من هم غریب تر گردید

شبیه شام غریبان سزاست گریه کنیم

مقام و منزلتش را کسی چه می داند

شریک امر رسالت همیشه می ماند

قد خمیــده و مـوی سفیـد او امشب

هزار روضه برای رسول می خواند

مادر مرو که فاطمه ات زار و مضطر است

هجــر تو قـــاتل من غمدیده دختر است

غصه مخور به حال پدر چونکه بعد تو

زهرای کوچک توبرایش چو مادر است

همت سر تسلیم به دیوار تو سوده

پیش از تو زنی لب به شهادت نگشوده

تو در دل سختی به پیمبر گرویدی

هر بار بلا را به سر و دوش کشیدی

شب است و بغض سکوت و صدای گریه آب

شکسته قلب رسول و ندارد امشب خواب

کنــار بستر مـــرگ یگانه امّیدش

گرفته زمزمه، یا رب خدیجه را دریاب!