در عزایت شده، فاطمه نوحه گر

بر دل دخترت، رفتنت زد شرر

فدای تو، که زندگی ات پر بلاست

آخر سر، گریه کن تو امام رضاست

کسی که روح الامین است طایر حرمش

هجوم حادثه بر هم زد آشیانش را

به حبس و بند و شهادت اگرچه راضی شد

به جــان خرید بلاهــای شیعیــانش را

آنچنان ز هـر ستـــــم انداخت مرا

كه اجل ره سپر باغ جنان ساخت مرا

عجبى نيست اگر وقت عيادت پسرم

ديد با اين تن كاهيده و نشناخت مرا

امشب رضا ز سوز جگر گریه می کند

مانند سیل ز ابر بصر گریه می کند

تنها پسر نه، دختر چشم انتظار هم

از داغ جانگداز پدر گریه می کند

پشت غزل شکست و قلم شد عصای او

هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او

شاعر «سکوت ـ ضجّه» زد و خُرد شد، ولی

نشنیده مانْد مثل همیشه صدای او

هر گه که نسیم از ره بغداد آید

ما را ز حدیث عشق و خون یاد آید

ای گل که به گردن تو غل افکندند

از صبر تو زنجیر به فریاد آید

چهار چوب نگاهت به چهار دیواری

اگر چه روز نداری، همیشه بیداری

مکیده است توان تو را لب زنجیر

برای دادن جان، جان من توان داری؟

یا حضرت معصومه، ای یادگار زهرا

بزم عزا به پا کن امشب برای بابا

ای شیعیان بیارید عطر و گلاب و قرآن

موسی بن جعفر آزاد، گردد ز کنج زندان

حســاس تــرین آینـــه را می بردند

بر شانه ی سنگ ها،کجا می بردند؟

با ساق شکسته پیکرت را،ای کاش

با اینکه سلیمــان زمــانت بودی

حصار پشت حصار آفتاب در زنجیر

و صبر سجده کند در کجاوه ی تقدیر

و سقف ابری زندان چقدر کوتاه است

برای آن که شود خواب کهنه ای تعبیر