بندگی در گرو حال دعا داشتن است

پادشاهی جهان عشق رضا داشتن است

آنچه که کشته مرا تشنگی سی شبه نیست

در دلم حسرت ایوان طلا داشتن است

آنچه که در حرمش زود برآورده شود

آرزوی حرم کرببلا داشتن است

زیر باران صحن جمهوری

مادری بود که شفا می خواست

نوجوانی که خیس بود از اشک

مثل من از تو کربلا می خواست

من غلامی از هزاران امیر باوفا

آرزومند دو رکعت کنج ایوان طلا

نذر کردم بار بعدی با وضو وارد شوم

به حیاط صحنش از باب علی موسی الرضا

مجبور شدم به هر کسی رو بزنم

در محضر هر غریبه زانو بزنم

تحقیر شدم ، چون که فراموشم شد

یک سر به ضامن آهو بزنم

دلم می خواد آقا جون، مشهدتُ ببینم

با زائرات ‌کنار سقاخونت بشینم

سقاخونت آقاجون، به یاد مشک سقاست

اونجا فقط برای شادی قلب زهراست

اون کسی که منو اینجا کشیده، امام رضاست

منو با عشق حسینش خریده، امام رضاست

اون کسی که زائرا، تا که می رن به پابوسش

می خره تمومشون رو ندیده، امام رضاست

ما در ره ثامن الحجج می میریم

از طوس سراغ کربلا می گیریم

امروز چو چشمه های سرخ اشکیم

فــردا به رکــاب منقم تکبیریم

سلطانی و ما رعیت ملک تو رضاییم

همواره در این سلطنتت جمله گداییم

کی تحفه شاهانه به پابوس تو گیریم

ما منتظر تذکره ی کرب و بلاییم

کسی قدم به حرم بی مدد نخواهد زد

بدون واسطه دم از احد نخواهد زد

گدای کوی رضا شو که آن امام رئوف

به سینه ی احدی دست رد نخواهد زد

تو را با نام آهو می شناسند

رضای حضرت هو می شناسند

تمام رعیت ملک عظیمت

به نام شاه خوشرو می شناسند