صاد نامت ، متجلّی صداقت و صفاست

آی نامت به یقین آینه ی مهر و وفاست

دال آن : دیده ی بیدار علی در شبهاست

قاف آن: قافیه ی مثنوی کرب و بلاست

جهل بشر از دانش تو كاسته شد

آئیـنه علــم از تـو پیراســه شد

از گلشن وحی بس كه گُل پاشیدی

گل زار علوم از تو آراسته شد

خواهی به حضور دوست لایق باشیم

باید که به راه عشــق عـاشق باشیم

با پیروی از راه امام جعفر صادق

ای شیعـه بیا مُحب صادق باشیـم

آموزگــار مکتــب اثنــی عشــر تویی

آیینه ی خدای، در این بحر و بر تویی

آن سروری که در عوض ناسزای خصم

پُر کرده کیسه اش همه در و گهر تویی

ای ششم پیشوای اهل ولا

خلق را رهبری به دین هدی

پای تا سر خدا نمایی تو

هم ز سر تا بپای صدق و صفا

شعله ها پشت در خانه ی حق برپا شد

زنده یکبار دگر داغ غم زهرا شد

گویی آتش زدن خانه در اینجا رسم است

خانه هایی که در آن نام علی احیا شد

پیر بزرگ طایفه بود و کریم بود

در اعتلای نهضت جدش سهیم بود

مسند نشین کرسی تدریس علم ها

شایسته ی صفات حکیم وعلیم بود

ای ششــم پیشـــوای اهــل ولا

خلــق را رهبری به دین هدی

پــای تــا ســر خـــدا نمـایی تو

هم ز سر تا بپای صدق و صفا