مهرت به کائنات برابر نمی شود

داغی ز ماتم تو فزونتر نمی شود

از داغ جانگداز تو ای گوهر وجود

سنگ است هر دلی که مکدر نمی شود

دست بسته دل شب هستی ما را بردند

پســر فـــاطمه را بار دگر آزردند

خانه ی فاطمه را بار دگر سوزاندند

بی عمــامه پسر شیر خدا را بردند

وقتی کسی زمین بخورد درد می کشد

هر کس نفس زنان بدوَد درد می کشد

او هم شبیه مــادر ســادات فـــاطمه

از ضربه های دست و لگد درد می کشد

گلزار بقیع مدفنی را کم داشت

در هجر امام شیعیان ماتم داشت

می ر یخت ز تابوت امام صادق

خاکی که مدینه بر سر عالم داشت

 طنين هق هق باد و فغان كوچه ي سرد

صداي خنده ي نحس سواره اي  ولگرد

دوباره روضه ي تلخ طناب و دست امام

زمانه مثل علي با شما چه بد تا كرد!؟

كشيد بند طناب و شما زمين خوردي

شبيه مادرتان بي هوا زمين خوردي

تمــام آينه ها ناگهــان ترك خـوردند

مگر چقدر شما با صدا زمين خوردي؟!

دلم هواى بقیع دارد و غم صادق

عزا گرفته دل من ز ماتم صادق

دوباره بیرق مشکى به دست دل گیرم

زنم به سینه که آمد محرم صادق