حريص شرم و حيا ندارد.

لا حَيَاءَ لِحَرِيصٍ.

آزمندي قدر و منزلت آدمي را مي‏كاهد و روزيش را زياد نمي‏كند.

اَلْحِرْصُ يَنْقُصُ قَدْرَ الرَّجُلِ وَ لا يَزِيدُ في رِزْقِهِ.

آدم حريص همواره در رنج است.

الحَرِيصُ تَعِبٌ.

انسان حريص خود را براي چيزي به رنج مي‏افكند كه برايش زيان بار است.

الحَرِيصُ مَتعُوبٌ فِِيمَا يَضُرُّهُ.

حرص زدن موجب فقر مي شود.

إظهَارُ الحِرصِ يُورِثُ الفَقرَ.

آزمند، اسيری زبون است كه هرگز از بند اسارت نمي رهد.

الحَريصُ أسِيرٌ مَهَانَةٌ لا يُفَكُّ أسرُهُ.

حريص (هيچ چيزي) کفايتش نمي‏كند.

اَلْحَرِيْصُ لا يَكْتَفِي.

حرص سوزنده‏تر از آتش است.

الحِرْصُ أَحَرُّ مِنَ النَّارِ.

چه بسا حريصي كه آزمندي او را از پاي در آورد.

رُبَّ حَرِيصٍ قَتَلَهُ حِرصُهُ.

آزمندي خواري و رنج است.

الحِرصُ ذُلٌّ وَ عِنَاءٌ.

آزمندي آدمي را زبون و نگون بخت مي‏كند.

الحرصُ يُذِلُّ وَ يُشقِي.

روزي قسمت شده است؛ حريص محروم است.

الرِزقُ مَقسُومٌ، الحَرِيصُ مَحرُومٌ.

آزمندي فقر آور است.

اَلحِرصُ مُفقِرَةٌ.

آزمندي و سيري ناپذيري، نگون بختي و ذلت مي‏آورند.

اَلحِرصُ وَ الشَّرَهُ يَكسِبَانِ الشَّقَاءَ وَ الذِّلَّةَ.

چه زيبنده است كه انسان آنچه را شايسته نيست، نخواهد.

مَا أَحْسَنَ بِالإِنْسَانِ أًَنْ لايَشْتَهِيَ ما لا يَنْبَغِي.