خداوند بزرگ پیش از آنکه در روز عرفه بر اهل عرفات تجلّی کند، بر زائران قبر حسین (علیه السلام) تجلّی می‏کند، و حاجاتشان را بر می‏ آورد و گناهانشان را میآمرزد، و شفاعتشان را در باره دیگران می‏پذیرد، آن گاه به اهل عرفات توجه می‏کند و با آنان نیز این گونه رفتار می‏نماید.

إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَي يَتَجَلَّي لِزُوَّارِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع قَبْلَ أَهْلِ عَرَفَاتٍ وَ يَقْضِي حَوَائِجَهُمْ وَ يَغْفِرُ ذُنُوبَهُمْ وَ يُشَفِّعُهُمْ فِي مَسَائِلِهِمْ ثُمَّ يَأْتِي أَهْلَ عَرَفَةَ فَيَفْعَلُ ذَلِكَ بِهِم‏.

ای بشیر! اگر مرد با ایمانی در روز عرفه به قصد زیارت قبر امام حسین (علیه السلام) حرکت کند و در فرات غسل کند و سپس عازم زیارت قبر آن بزرگوار شود، به ازای هر قدمی که بر میدارد ثواب یک حج با تمام مناسک و شرایطی که دارد در نامه اعمال او ثبت می‏گردد.

يا بشير إن المؤمن إذا أتي قبر الحسين ع- يوم عرفة