هر کس به امّت من حدیثی رسانَد که به سبب آن سنّتی بر‌پا شود یا در بدعتی رخنه افتد، بهشت از آنِ او خواهد بود.

مَنْ أدَّی إلی اُمَّتِي حَدیثاً یُقامُ بِهِ سُنَّةٌ أو یُثْلَمُ بِهِ بِدْعَةٌ فَلَهُ الجَنَّةُ.

He who gives my ummah a hadith by which a sunnah is stablished or is made a hole in a heresy, he deserves the Paradise.

در آموزش حدیث به فرزندانتان شتاب کنید پیش از آنکه مرجئه (منحرفان) زودتر از شما به سراغ آنها بروند.

بادِرُوا أوْلادََکُم بِالْحَدیثِ قَبْلَ أنْ یَسْبِقَکُمْ إلَیْهِمُ الْمُرْجِئَةُ.

Hasten to teach traditions (of Ahl al-Bayt) to your children before al-Murdji’a (the deviants) corrupt them.

هر که در مجلسی بنشیند که در آن معارف ما [اهل بیت] زنده شود, در روزی که قلبها می‌میرد، قلب او نخواهد مرد.

مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً یُحْیَی فیهِ أمْرُنا, لَمْ یَمُتْ قَلْبُهُ یَوْمَ تَمُوتُ القُلوُبُ.

The heart of who attends a gathering held for the revival of our doctrines, shall not die on the day when hearts die.

هر كه در مجلسی بنشیند كه در آن معارف ما [اهل بیت] زنده شود, در روزی كه قلبها می‌میرد، قلب او نخواهد مرد.

مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً یُحْیَی فیهِ أمْرُنا, لَمْ یَمُتْ قَلْبُهُ یَوْمَ تَمُوتُ القُلوُبُ.

The heart of who attends a gathering held for the revival of our doctrines, shall not die on the day when hearts die.

کسي که بميرد و امام زمان خويش را نشناخته باشد، در واقع به مرگ جاهليّت مرده است.

مَنْ ماتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ ماتَ مَيْتَةً جاهِلِيَّةً.

مردم مأمورند تا ما را بشناسند و به سوي ما بازگردند و تسليم ما باشند. سپس فرمود: و در غير اين صورت اگر به سوي ما باز نگردند و از ما پيروي نکنند، هر چند که روزه بدارند و نماز بخوانند و به يگانگي خداوند اقرار نمايند، در شمار مشرکين خواهند بود.

اُمِرَ النّاسُ بِمَعْرِفَتِنا وَ الرَّدِّ إلَينا وَ التَّسْليمِ لَنا، ثُمَّ قالَ: وَ إنْ صامُوا وَ صَلُّوا وَ شَهِدُوا أنْ لا إله إلّا اللهُ وَ جَعَلُوا فِي إنْفُسِهِمْ أنْ لا يَرُدُّوا إلَيْنا کانُوا بِذلِک مُشْرِکينَ.

در تفسير آيه «در آنجا ثابت شد كه ولايت از آن خداوند بر حق است»، مراد (از ولايت خدا) ولايت امير المؤمنين است.

عَنْ قَوْلِهِ تَعالي «هُنَالِكَ الْوَلَيَةُ لِلَّهِ الْحَقِّ» (كهف/44)، ولايةُ أميرِ الْمُؤمِنيِنَ.

البته کسي خدا را شناخت و عبادت کرد که خدا و امام خود را که از ما أهل بيت است شناخته باشد و کسي که امام خود از خاندان ما أهل بيت را نشناخته باشد، کسي غير از خدا را شناخته و عبادت کرده است و قسم به خدا چنين فردي گمراه است.

إنّما يَعْرِفُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ يَعْبُدُهُ مَنْ عَرَفَ إمامَهُ مِنّا أهْلَ الْبَيْتِ وَ مَنْ لا يَعْرِفُ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ (لا) يَعْرِفُ الإمامَ مِنّا أهْلَ الْبَيْتِ فَإنَّما يَعْرِفُ وَ يَعْبُدُ غَيْرَ اللهِ هکذا والله ضلالاً.

کسي که امامت علي (علیه السلام) را بعد از من انکار کند، نبوت مرا انکار کرده است و کسي که نبوت مرا انکار کند، ربوبيت پروردگار را انکار کرده است.

مَنْ اَنْکرَ إمامَةَ عَلِيٍّ بَعْدِي کمَنْ أنْکرَ نُبُوَّتِي فِي حَيوتِي وَ مَنْ أنْکرَ نُبُوَّتِي کانَ کمَنْ أنْکرَ رُبُوبِيَّةَ رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ.

در تفسير آيه «به هر كس حكمت داده شود، خير فراواني داده شده است» ؛ مراد از حکمت، بندگي خدا و شناختن امام است.

فِي بَيانِ قَوْلِهِ تَعالي «وَ مَن يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِي خَيْرًا كَثِيرًا» (بقره/269) ؛ هِيَ طاعةُ اللهِ وَ مَعْرِفَةِ الْاِمامِ.

ابو بصير گويد: به امام عرض کردم جانم به فدايت آيا به نظر شما هر کس امر امامت را انکار کند شما را رد کرده است؟ امام فرمود: اي أبا محمد (کنيه ابو بصير) هرکس امر امامت را نپذيرد، او همانند کسي است که رسول خدا و خداوند تبارك و تعالي را رد کرده است.

عَنْ أبِي بَصِيرٍ قالَ: قُلْتُ جُعِلْتُ فِداک أرأيْتَ الرَّادَّ عَلَيَّ هذا الأمْرَ فَهُوَ کالرّادِّ عَلَيْکمْ؟ فَقالَ: يا أبا مُحَمَّدٍ مَنْ رَدَّ عَلَيْک هذا الْأمْرَ فَهُوَ کالرّادِ علي رَسُولِ اللهِ صلّي الله عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ عَلي اللهِ تَبارَک وَ تَعالي.

اى على : هر كس از امتم چهل حديث را حفظ كند كه به آن وسيله ، رضاى خدا و آخرت را طلب نمايد خداوند در قيامت او را با پيامبران ، صديقين ، شهدا و صالحين مهشور مى نمايد و اينان چه خوب رفقايى هستند.

يا على ، من حفظ من امتى اربعين حديثا يطلب بذلك وجه الله عزوجل والدار الاخرة حشره الله يوم القيامة مع النبيين و الصديقين و الشهداء و الصالحين و حسن اولئك رفيقا؛

حقانيّت و واقعيّت با ما اهل بيت رسول الله صلّي الله عليه وآله وسلّم مي باشد و كناره گيري عدّه اي، از ما هرگز سبب وحشت ما نخواهد شد، چرا كه ما دست پرورده هاي نيكوي پروردگار مي باشيم; و ديگر مخلوقين خداوند، دست پرورده هاي ما خواهند بود.

الحَقُّ مَعَنا، فَلَنْ يُوحِشَنا مَنْ قَعَدَعَنّا، وَ نَحْنُ صَنائِعُ رَبِّنا، وَ الْخَلْقُ بَعْدُ صَنائِعِنا.

همانا خداوند متعال، حجّت و خليفه خود را براي بندگانش الگو و دليلي روشن قرار داد، همچنين خداوند حجّت خود را ممتاز گرداند و به تمام لغت ها و اصطلاحات قبائل و اقوام آشنا ساخت و أنساب همه را مي شناسد و از نهايت عمر انسان ها و موجودات و نيز جريات و حادثه ها آگاهي كامل دارد و چنانچه اين امتياز وجود نمي داشت، بين حجّت خدا و بين ديگران فرقي نبود.

إنَّ اللهَ تَبارَكَ وَ تَعالي بَيَّنَ حُجَّتَهُ مِنْ سائِرِ خَلْقِهِ بِكُلِّ شَيء، وَ يُعْطِيهِ اللُّغاتِ، وَمَعْرِفَةَ الاْنْسابِ وَالاْجالِ وَالْحَوادِثِ، وَلَوْلا ذلِكَ لَمْ يَكُنْ بَيْنَ الْحُجَّةِ وَالْمَحْجُوحِ فَرْقٌ.

چون مردم از توانايي لازم، جهت درك كامل مصالح شان برخوردار نيستند و از طرفي ديگر، صانع هستي بالاتر و والاتر از آن است كه ديده شود، پس ناچار بايد ميان مردم و خدا فرستاده اي معصوم باشد كه اوامر و نواهي او را به آنان برساند.

لِاَنَّهُ لَمّا لم يَكُنْ في خَلَقِهِم وَ قواهُم ما تُكْمِلُوا لِمَصالِحِهِم ... .