ادب، سبب تيزهوشي است.

بِالادَبِ تُشْحَذُ الفِطَن.

ادب نيكو، نسب و قبح خاندان را مي پوشاند.

حُسنُ الاَدَبِ يَسْتُرُ قُبْحَ النَّسَبِ.

اگر در عُمرت دو روز مهلت داده شدى ، يك روز آن را براى ادب خود قرار ده تا از آن براى روز مُردنت كمك بگيرى. به امام گفته شد : اين كمك گرفتن چگونه است؟ فرمودند : به اين‏كه آنچه را از خود برجا مى‏گذارى ، خوب برنامه‏ريزى كنى و محكم‏كارى نمايى.

اِنْ اُجِّلْتَ فى عُمُرِكَ يَومَيْنِ فَاجْعَلْ اَحَدَهُما لاِدَبِكَ لِتَسْتَعينَ بِهِ عَلى يَومِ مَوتِكَ. فَقيلَ لَهُ : وَ ما تِلْكَ الاِسْتِعانَةُ؟ قالَ : تُحْسِنُ تَدبيرَ ما تُخَلِّفُ وَ تُحْكِمُهُ؛

هر آن كس كه تربيت (و ادب) ناپسندش او را پست گرداند، شرافت و بزرگي دودمانش وي را سربلند نكند.

مَنْ وَضَعَهُ دَناءَةُ اَدَبِهِ لَمْ يَرفَعْهُ شَرفُ حَسَبِه.

چون دانش آدمي فزوني گيرد، ادبش افزون شود و ترسش از خدا دو چندان گردد.

اذا زادَ عِلمُ الرَّجُلِ زادَ اَدَبُهُ وَ تَضاعَفَتْ خَشْيَتُهُ لِرَّبِهِ.

بهترين ادب آن است كه انسان در حد و مرز خود باقی بماند و از اندازۀ خويش پا فراتر ننهد.

أفضَلُ الأدَبِ أنْ يَقِفَ الإنسانُ عِندَ حَدِّهِ وَلا يَتَعَدّى قَدرَهُ.

برترين عقل، ادب است.

اَفْضَلُ العَقلِ الادَبُ.

ادب، همدم خوبي براي عقل است.

نِعْمَ قَرينُ الْعَقلِ الادَبُ.

بي گمان همچنان كه كشت تشنه باران است، صاحبان خرد نيز به ادب نيازمندند.

اِنَّ بِذَوي الْعُقُولِ مِنْ الْحاجَةِ الي الادبِ كَما يَظْمَأ الزَّرعُ الي الْمَطَرِ.

همانا مردم به ادب نيك، نيازمندترند تا به زر و سيم.

اِنَّ النّاسَ الي صالِحِ الاَدَبِ احوَجُ مِنْهُم الي الْفِضَّةِ وَ الذَّهَبِ.

كسى كه از ادب بى‏ بهره باشد و شيفته بازى شود، به رياست نمى ‏رسد.

لا يَرْاَسُ مَنْ خَلا عَنِ الاَدَبِ وَ صَبا اِلَى اللَّعِبِ؛

فرزندانتان را به سه چيز ادب كنيد: عشق به پيامبرتان، عشق به خاندان او، و قرآن خواندن.

ادّبوا اولادكم على ثلث خصال حبّ نبيّكم و حبّ اهل بيته و تلاوة القرآن‏

هیچ ثروتی چون عقل و هیچ فقری چون جهل و هیچ میراثی چون ادب و هیچ پشتیبانی چون مشورت نخواهد بود.

لا غِنَی کالعَقلِ، و لا فَقرَ کالجَهلِ، و لا میراثَ کالاَدَب و لا ظَهیرَ کالمُشاوَرَه؛

هر كه بهترين خصلتش ادبش نباشد، كمترين وضع و حالت او گرفتاري و هلاكت است.

مَنْ لَمْ يَكن‌ْ اَفضَلُ خصالِهِ اَدَبَهُ كانَ اَهْوَنُ احْوالِهِ عَطَبَهُ.

ادب هرگز سودمند نباشد، مگر آنكه با خرد قرين گردد.

لَنْ يَنْجَحَ الاَدبُ حتّي يُقارِنَهُ الْعَقلُ.