براي حسود، هر آنچه بر سرش مي آيد، كافي است.

حَسبُ الْحاسِد ما يُلْقي.

حسود، آسايش ندارد.

اَلْحَسُودُ لا يَسُودُ.

حسود، بر تقدير غضبناك و خشمگين است.

اَلْحَسُودُ غَضبانُ عَلَي الْقَدَرِ.

هيچ آسايشي براي حسود نيست.

لا راحَةَ لِحَسُودٍ.

حسادت، مرضي است كه دوا و علاجي ندارد.

اَلحَسَدُ مَرضٌ لا يُؤسَي.

هيچ ظالمي را از حسود، شبيه تر به مظلوم نديدم.

ما رَأَيْتُ ظالِماً أَشْبَهَ بِمَظْلُومٍ مِنَ الْحاسِدِ.

هنگامي كه موسي بن عمران با پروردگار خود مناجات مي نمود، مردي را ديد كه در زير سايه عرش الهي است، پس گفت: اي پروردگار من اين كيست كه عرش تو بر او سايه افكنده؟ پس (خداي تعالي) فرمود: اي موسي او از كساني است كه بر آنچه خدا از فضلش به مردم ارزاني داشته، حسادت نمي برند.

بَيْنَما مُوسَي بْنَ عِمْرانَ يُناجي رَبَّهُ وَ يُكَلِّمُهُ إِذْ رَأي رَجُلاً تَحْتَ ظِلِّ عَرْش اللهِ، فَقال: يا رَبِّ مَنْ هذا اَلَّذي قَدْ أَظَلَّهُ عَرْشُكَ؟ ... .

حسود، شفا و بهبودي نمي يابد.

اَلْحَسُودُ لا يَبْرَأُ

بر حذر باشيد از اينكه به يکديگر حسادت بورزيد كه همانا ريشه كفر، حسادت است.

إِيّاكُمْ أَنْ يَحْسُدَ بَعْضُكُمْ بَعْضاً، فَإِنَّ الْكُفْرَ أَصْلُهُ الْحَسَدُ.

حسادت، زندان روح است.

اَلحَسَدُ حَبْسُ الرُّوحِ.

كسي كه شيفته حسادت باشد، نامباركي و بدبختي شيفته اوست.

مَنْ وَلِعَ بِالْحَسَدِ وَلِعَ بِهِ الشُّؤمُ.

حسود، دوستي ندارد.

اَلْحَسُودُ لا خلال لَهُ.

چه بد رفيقي است حسود.

بِئْسَ الرَّفيقُ اَلْحَسُودُ.

حسادت، يكي از دو عذاب بزرگ است.

اَلحَسَدُ أَحَدُ الْعَذابَينِ.