كسى كه در ميدان آرزوى خويش به پيش رود، با مرگ خويش به رو در افتد.

من جرى فى ميدان امله عثر بأجله.

كسى كه آرزويش را دراز كند عملش را تباه كرده.

من اطال امله أفسد عمله.

كسى كه به پايان آرزويش كوتاه باشد عملش نيكو گردد.

من قصر امله حسن عمله.

كسى كه به پايان آرزوى خود رسيد، بايد چشم به راه فرا رسيدن مرگش باشد.

من بلغ غاية امله فليتوقّع حلول اجله.

كسى كه فريفته آرزو شود، آرزو گولش زند.

من اغترّ بالامل خدعه.

كسى كه آرزويش دراز شد عملش بد گردد.

من طال امله ساء عمله.

براى فريب دادن انسان، همان آرزو بس است.

كفى بالامل اغترارا.

چه بسا آرزومندى كه نوميد شود، و چه بسا غائبى كه باز نگردد.

كم من آمل خائب و غائب غير آئب.

چه بسا اميد دارنده به چيزى كه آن را در نيابد.

كم من مؤمّل ما لا يدركه.

چه بسا نيرنگ خورده آرزو كه عمل خود را (به خاطر همان آرزو) تباه كرده است.

كم من مخدوع بالامل مضيّع للعمل.

آرزو را كوتاه كنيد و از در رسيدن ناگهانى مرگ بترسيد، و به عمل شايسته مبادرت كنيد.

قصّروا الامل و خافوا بغتة الاجل و بادروا صالح العمل.

بسيار اندك است كه آرزوها راست گويند.

قلّما تصدق الامال.

آرزو را كوتاه كنيد و به عمل پيشى گيريد، و از رسيدن ناگهانى مرگ بترسيد كه به راستى هرگز آن اميدى كه انسان به باز گشتن روزى دارد آن اميد را به بازگشت عمر ندارد، آنچه امروز از روزى انسان از دست برود اميد آن هست كه فردا افزون گردد، ولى آنچه ديروز از عمر انسانى از دست رفته اميدى به بازگشت آن نيست.

قصّروا الامل، و بادروا العمل، و خافوا بغتة الاجل، فانّه لن يرجى من رجعة العمر ما يرجى من رجعة الرّزق، ما فات اليوم من الرّزق يرجى غدا زيادته، و ما فات امس من العمر لم ترج اليوم رجعته.

آرزو را كوتاه كن كه عمر كوتاه است، و كار خير را بسيار كن كه كم آن نيز بسيار است.

قصّر الامل فانّ العمر قصير و افعل الخير فانّ يسيره كثير.

راست بودن مرگ از دلهاى شما بيرون رفته، و به جاى آن فريب آرزو بر شما چيره گشته است.

قد ذهب عن قلوبكم صدق‏ الاجل و غلبكم غرور الامل.