هر كس اصل و نسبش او را [سُست گرداند و] بنشاند، ادبش او را [حركت بخشد و] برخيزاند.

مَنْ قَعَدَ بِهِ حَسَبُهُ، نَهَضَ بِهِ اَدَبُهُ؛

مؤمن همواره خانواده خود را از دانش و ادب شايسته بهره مند مى سازد تا همه آنان را وارد بهشت كند.

لَا يَزَالُ الْمُؤْمِنُ يُورِثُ أَهْلَ بَيْتِهِ الْعِلْمَ وَ الْأَدَبَ الصَّالِحَ حَتَّى يُدْخِلَهُمُ الْجَنَّةَ [جَمِيعاً]

هر كه ادبش از خردش افزون شود، همچون شباني است در ميان گوسفندان بسيار.

مَنْ زادَ اَدَبُهُ علي عَقْلِهِ كانَ كَالرّاعي بَينَ غَنَمٍ كَثيرَةٍ.

بهترينِ ادب‏ها آن است كه تو را از حرام‏ها باز دارد.

اَحْسَنُ الآْدابِ ما كَفَّكَ عَنِ الْمَحارِمِ؛

من ادب آموخته خدا هستم و على، ادب آموخته من است . پروردگارم مرا به سخاوت و نيكى كردن فرمان داد و از بخل و سختگيرى بازَم داشت . در نزد خداوند عزّوجلّ چيزى منفورتر از بخل و بد اخلاقى نيست . بد اخلاقى ، عمل را ضايع مى ‏كند ، آن‏سان كه سركه عسل را.

اَنـَا اَديبُ اللّه‏ِ وَ عَلىٌّ اَديبى ، اَمَرَنى رَبّى بِالسَّخاءِ وَ الْبِرِّ وَ نَهانى عَنِ الْبُخْلِ وَ الْجَفاءِ وَ ما شَى‏ءٌ اَبْغَضُ اِلَى اللّه‏ِ عَزَّوَجَلَّ مِنَ الْبُخْلِ وَ سوءِ الْخُلُقِ، وَ اِنَّهُ ليُفْسِدُ العَمَلَ كَما يُفْسِدُ الخَلُّ الْعَسَلَ؛

مردم، به ادب (فرهنگ و تربيتِ) درست ، نيازمندترند، تا به طلا و نقره.

اِنَّ النّاسَ اِلى صالِحِ الاَدَبِ اَحْوَجُ مِنْهُمْ اِلَى الْفِضَّةِ وَ الذَّهَبِ؛

در هنگام خشم، ادبي نيست.

لا اَدَبَ مَعَ غَضَبٍ.

تو با ادبت ارزش‏گذارى مى‏ شوى، پس آن را با بردبارى زينت بخش.

اِنَّكَ مُقَوَّمٌ بِاَدَبِكَ فَزَيِّنْهُ بِالْحِلْمِ؛

هر چيزى به عقل نياز دارد و عقل به ادب نيازمند است.

كُلُّ شَىْ‏ءٍ يَحتاجُ اِلَى الْعَقْلِ وَالْعَقْلُ يَحْتاجُ اِلَى الاَدَبِ؛

در مقام ادب همین بس که آنچه برای دیگران نمی پسندی، خود از آن دوری کنی.

کَفاکَ ادباً تَجنُّبُکَ ما تَکرهُ مِن غَیرکَ؛

براى ادب آموزى ‏ات همين بس كه از آنچه از ديگران نمى ‏پسندى ، دورى كنى.

كَفاكَ مُؤَدِّبا لِنَفْسِكَ تَجَنُّبُ ما كَرِهْتَهُ مِنْ غَيْرِكَ؛

دوستى با شخص بى‏ ادب ، صميمانه نخواهد شد.

لا تَصْفُو الْخِلَّةُ مَعَ غَيْرِ اَديبٍ ؛

خويشتنداري به هنگام ميل و ترس، ‌از برترين ادب هاست.

ضَبْطُ النَّفْسِ عِنْدَ الرَّغَبِ وَ الرَّهَبِ مِنْ اَفْضَلُ الاَدبِ.

آن كس كه بي ادب است، حسبش تباه و فاسد است.

فَسَدَ حَسَبُ مَنْ لَيْسَ لَهُ الاَدَب.

در ادب بنده همين بس كه در نعمت ها و نيازهايش جز پروردگار خويش را شريك نكند.

كَفي بالعَبْدِ اَدَباً ان لا يُشْرِكَ في نِعَمِهِ وَ اَرَبِهِ غَيرَ رَبِّهِ.