توبه قلبها را پاكيزه نموده و (آثار) گناهان را مي شويد.

التَوبَةُ تُطَهِّرُ القلوبَ و تَغسِلُ الذّنوب.

حياء همنشين و همراهِ عفّت و پاكدامني است.

الحياءُ قرينُ العِفافِ.

نيكوترين حيا، حياء و شرم از نفس خويش است.

أحسَنُ الحياءِ استحياءُكَ من نفسِك.

لباس حياء و زره وفا به تن نما، برادري را حفظ كن و با زنان كمتر بحث و گفتگو نما تا رفعت و بزرگي تو كامل گردد.

تسربلِ الحَياء و ادِّرعِ الوفاءَ و احفَظِ الإخاءَ و أقْلِلْ محادَثَةَ النِّساءِ يكمُلُ لَكَ السَّناءُ

قوي ترين دشمن سختي ها، صبر و شكيبائي است.

أقوي عَدوِّ الشدائِدِ الصّبر.

صبر، بهترين جامه ايمان و برترين خوي انسان است.

الصّبرُ أحسَنُ حُلَلِ الايمان ِو أشرَفُ خلائقِ الانسان.

هرگاه خداوند بنده اي را دوست بدارد، او را به آرامش و بردباري زينت مي بخشد.

اِذا اَحَبَّ اللّه عَبْدا زَيَّنَهُ بِالسَّكينَةِ وَ الْحِلْمِ.

كسي كه فروتني نمايد خداوند او را بزرگ نموده و مقام او را بالا مي‌برد.

مَنْ تواضَعَ عَظَّمَهُ اللهُ وَ رَفَعَهُ.

از برترين شرافت‌ها، خود داري از زياده‌روي و اسراف است.

مِن أشْرَفِ الشّرَف، ألكَفُّ عَن التّبذير وَ السَّرَف.

از نشانه‌هاي جوانمردي آن است كه ميانه‌روي كني و از زياده‌روي پرهيز نمايي.

من المروّة أنْ تقصد فَلا تُسْرف.

اصل و اساس ايمان، به نيكوئي تسليم امر خدا شدن است.

أصلُ الايمانِ حُسنُ التّسليم لأمر اللهِ.

بخيل‌ترين مردم كسي است كه با ثروتش بر خود بخل ورزد و آن را براي وارثش بر جاي نهد.

أبْخَلُ النّاس مَن بَخِلَ علي نَفسِهِ بِمالِهُ و خَلَّفَه لِوارثِهِ.

انسان با ايمان دائماً مشغول به ذكر خداوند، بيشتر اوقات در حال تفكّر بر نعمت هاي الهي، شاكر (بر نعمات) و در موقع بلاء و سختي نيز صبور و بردبار است.

المؤمِنُ دائم الذِّكرِ، كَثيرُ الفكرِ عَليَ النّعماءِ شاكِرٌ وَ فِي البلاءِ صابرٌ.

هر كه ادبش از خردش افزون شود، همچون شباني است در ميان گوسفندان بسيار.

مَنْ زادَ اَدَبُهُ علي عَقْلِهِ كانَ كَالرّاعي بَينَ غَنَمٍ كَثيرَةٍ.

ايمان و حياء دو همراه و همنشيني هستند كه هيچگاه از هم جدا نمي شوند.

الايمانُ و الحياءُ مقرونانِ في قَرَنٍ و لا يفترقان.