شرک ورزیدن در میان مردم، از حرکت مورچه (که بسیار آرام و نامحسوس است) در شب تاریک بر روپوش سیاه، نهان تر است.

الاشراک فی النّاس، أخفی من دبیب النّمل علی المسح الأسود فی اللّیلة المظلمة

به تأخير انداختن توبه، فريبْ‏خوردگى است.

تَأخيرُ التَّوبَةِ إغترارٌ؛

رو پيدا كردن و جرئ شدن فرزند هنگام طفوليّت در مقابل پدر، سبب مي شود كه در بزرگي مورد نفرين و غضب پدر قرار گيرد.

جُرْأةُ الْوَلَدِ عَلي والِدِهِ في صِغَرِهِ تَدْعُو إلَي الْعُقُوقِ في كِبَرِهِ.

ارتباط میان برادران در حَضَر ، دید و بازدید است و در سفر ، نامه نگارى .

التَّواصُلُ بینَ الإخوانِ فی الحَضَرِ التَّزاوُرُ ، والتَّواصُلُ فی السَّفَرِ المُکاتَبةُ ؛

خودداری از آزار رساندن، نشانه کمال خرد و مایه آسایش دو گیتی است.

كَفُّ الاَذي مِن كَمالِ العَقل وَ فيهِ راحةٌ لِلبَدَنِ عاجِلاً وَ آجِلاً.

معنای کرامت و بزرگ‏ منشی را پرسیدند؟ فرمودند: بخشش پیش از خواهش و اطعام در هنگام قحطی.

فما الكرم؟ قال‏ عليه السلام: الابتداء بالعطية قبل‏ المسئلة و اطعام الطعام في المحل.

پرهیزکاری در بازگشت «به‏ سوی خدا» و سر رشته هر حکمت، و شرافت هر کار است، و هر کس از پرهیزکاران به کامیابی رسید به وسیله تقوا بوده‏ است.

والتقوي باب كل توبة و رأس كل حكمة و شرف‏ كل عمل. بالتقوي فاز من فاز من المتقين

هیچ بنده ای مزه ایمان را نمی چشد تا دروغ را چه شوخی و چه جدی رها کند.

لا يَجِدُ عَبدٌ طَعمَ الايمانِ حَتَّي يَترُكَ الكِذبَ هَزلَة وَ جِدَّهُ.

كسي كه در زندگي ميانه‌روي و قناعت كند، نعمتش باقي مي‌ماند، و كسي كه اسراف و زياده روي نمايد، نعمتش زايل شود.

مَنِ اقْتَصد وَ قَنَعَ بَقيتْ عليه النِّعمة و مَن بذَّر و أسرف زالتْ عنه النّعمة.

خسیس را آسایشی و حسود را لذتی نیست

لَیْسَ لِبَخِیلٍ رَاحَةٌ وَ لا لِحَسُودٍ لَذَّةٌ

حيا بر دو گونه است: يكى حياى ضعف و ناتوانى و ديگرى حياى قدرت و اسلام و ايمان.

اَلحَياءُ عَلى وَجهَينِ فِمِنهُ ضَعفٌ وَ مِنهُ قُوَّةٌ و َإسلامٌ و َإيمانٌ؛

به راستی ستمکار بردبار، بسا که به وسیله حلم و بردباری خود از ستمش گذشت شود و حق دار نابخرد، بسا که به سفاهت خود نور حق خویش را خاموش کند.

اِنَّ الظالِمَ الحالِِمَ يكادُ اَنْ يعضي عليه بِحِلْمِهِ، و انَّ المُحِقَّ السَّفيه يكادُ ان يطْفِيءَ نُورَ حَقِّهِ بِسَفهِهِ

هركس به خويشتن إهانت كند و كنترل نفس نداشته باشد خود را از شرّ او در أمان ندان.

مَنْ هانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ فَلا تَأمَنْ شَرَّهُ.

از حضرت پرسیده شده بزرگواری چیست؟ فرمودند: احسان‏ به قبیله و تبار و تحمل خسارت و جرم آنها

فما الشرف؟ قال‏ عليه السلام: اصطناع العشيرة و حمل الجريرة

بركت در مال كسى است كه زكات بپردازد، به مؤمنان مدد و يارى رساند و به خويشاوندان كمك نمايد.

اَلبَرَكَةُ فى مالِ مَن آتَى الزَّكاةَ وَ واسَى المُؤمِنينَ وَ وَصَلَ القرَبينَ؛