اسراف آن است كه مال را از بين ببرد و به بدن زيان برساند.

إنّما الاسرافُ فيما أتلفَ المالَ و أضَرَّ بالبدن.

شستن سر با خطمي، موجب شادابي است.

غَسلُ الرَّأسِ بِالخَطمِيِّ نُشرَةٌ.

در حمّام شانه نزنيد كه موي را سست مي‏كند.

لا تَتَسَرَّحْ فِي الحَمّامِ فَإنَّهُ يُرِقُّ الشَّعرَ.

شخص بخيل نسبت به صله رحم رغبتي از خود نشان نمي‌دهد.

لا يَطمَعَنَّ البَخيلُ في صِلَةِ الرَّحم.

عبادت (مستحبي) را بر خود تحميل نكنيد.

لا تُكرِهوا الي انفسكُم العبادةَ.

انسان محب و دوستدار خدا ... كسي است كه به هنگام مناجات با خدا فرشتگان به وجود او مباهات و به ديدارش افتخار مي كنند، خداوند به وسيله او شهرها را آباد مي كند و به جهت كرامت و بزرگواري او بندگان خود را كرامت مي بخشد، خواسته هاي بندگانش را به حق او عطا مي كند، به وسيله او بلا را از مردم دفع مي نمايد. اگر مردم مقام و منزلت محبين خدا را در پيشگاه او مي دانستند كه چيست، تنها به وسيله خاك قدم آنها به خدا تقرب مي جستند.

المُحِبُّ... تباهيَ الملائكةُ عندَ مناجاتةٍ و تَفْتخِرُ بِرُويَتِهِ و بِهِ يعمّرُ اللهُ تعالي بلادَهُ و بكَرامتِهِ يُكرِمُ عباده ...

البته منافق به چيزي كه مومنان با آن به خوشبختي رسيده اند رغبت نمي كند و خوشبخت كسي است كه با پند تقوي، پند مي پذيرد؛ گر چه مقصود از موعظه ديگري باشد.

فإن المُنافِقَ لا يَرغَبُ فيما قَد سَعِدَ بِه المُؤمِنوُن و السَعيدُ يتَّعِظُ بَمَوعِظَة التَقوي و إن كانَ يُرادُ بالمَوْعَظَةِ غيرُه.

سيره (امام) علي بن الحسين اين بود كه هنگامي که يکي از دامادهاي او (شوهر دختر يا شوهر خواهر او)، بر او وارد مي شد، امام عباي خود را بر زمين پهن مي نمود و وي را بر آن مي نشاند، سپس مي فرمود: آفرين بر کسي که مخارج ناموس مرا مي پردازد و او را حفظ مي كند.

کان علي بن الحسين اذا اتاهُ ختنُهُ علي ابنتهِ او علي اختِهِ، بَسَطَ له ردائُه ثم اجلسَهُ ثم يقول: مرحباً بمن کفي المؤنةَ و سَتَرَ العورة.

هر كس در كفر دشمنان ما و كسانی كه به ما ظلم كردند شك داشته باشد، خودش كافر است.

من شك في كفر اعدائنا و الظالمين لنا فهو كافر؛‌

هر كسي درباره خدا فكر كند كه او چگونه است، هلاك مي شود.

مَنْ نَظَر في الله كيفَ هو هَلَك.

كسی كه نفهمد و نشناسد آن‌چه را كه بر ما وارد شد و از ظلمی كه بر ما روا شد و حقی كه از دست ما رفت و... پس او شریك با ظالمین است.

من لم یعرف سوء ما اتی علینا من ظلمنا و ذهاب حقنا و ما ركبنا به فهو شریك من اتی الینا فیما ولینا به؛

مردى نزد پیغمبر (صلی الله علیه واله ) آمد و عرض کرد:اى رسول خدا من یک سوم صلواتم را براى شما قرار دهم ، نه بلکه نیمى از صلواتم را مخصوص شما گردانم ، نه بلکه تمامى آن را از آن شما گردانم ؟ رسول خدا فرمود: در این صورت خرج مئونه دنیا و آخرت تو کفایت شود.

بُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ عَنْ صَفْوَانَ عَنْ أَبِی أُسَامَةَ زَیْدٍ الشَّحَّامِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّ رَجُلًا أَتَى النَّبِیَّ صفحه فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ صفحه إِنِّی أَجْعَلُ لَکَ ثُلُثَ صَلَوَاتِی لَا بَلْ أَجْعَلُ لَکَ نِصْفَ صَلَوَاتِی لَا بَلْ أَجْعَلُهَا کُلَّهَا لَکَ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صفحه إِذاً تُکْفَى مَئُونَةَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ

از چيزهايي كه موجب عاق شدن است، اين است كه انسان به پدر و مادر خويش تيز نگاه كند.

و منَ العُقوقِ أن ينظُرَ الرّجِلُ الي والديه فَيُحدَّ النَّظر اليهما.

امام صادق (علیه السلام ) درباره قول خداى عزوجل : (هر كه اميد لقاء پروردگارش را دارد بايد عملى صالح كند و در عبادت پروردگارش هيچكس را شريك نسازد. ) فرمود: شخصى كار ثوابى ميكند و مقصودش خدا نيست ، بلكه ميخواهد مردم بشنوند و او را بستايند، اينست كسيكه در عبادت پروردگارش شريك ميآورد، سپس فرمود: هرگز نباشد بنده ئيكه در نهان كار خيرى كند و روزگار بگذرد، جز آنك خدا برايش خيرى ظاهر سازد، و هرگز بنده اى نباشد كه در نهان شرى كند و روزگار بگذرد، جز آنكه خدا برايش خيرى ظاهر سازد، و هرگز بنده اى نباشد كه در نهان شرى كند و روزگار بگذرد، جز آنكه خدا برايش شرى آشكار كند.

مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَيْدٍ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ سُلَيْمَانَ عَنْ جَرَّاحٍ الْمَدَائِنِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِى قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صالِحاً وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً قَالَ الرَّجُلُ يَعْمَلُ شَيْئاً مِنَ الثَّوَابِ لَا يَطْلُبُ بِهِ وَجْهَ اللَّهِ إِنَّمَا يَطْلُبُ تَزْكِيَةَ النَّاسِ يَشْتَهِى أَنْ يُسْمِعَ بِهِ النَّاسَ فَهَذَا الَّذِى أَشْرَكَ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ ثُمَّ قَالَ مَا مِنْ عَبْدٍ أَسَرَّ خَيْراً فَذَهَبَتِ الْأَيَّامُ أَبَداً حَتَّى يُظْهِرَ اللَّهُ لَهُ خَيْراً وَ مَا مِنْ عَبْدٍ يُسِرُّ شَرّاً فَذَهَبَتِ الْأَيَّامُ أَبَداً حَتَّى يُظْهِرَ اللَّهُ لَهُ شَرّاً

روزه روز ترویه کفّاره (گناهان) یک سال، و روزه روز عرفه کفّاره (گناهان) دو سال بشمار می رود

صوم يوم التروية كفارة سنة و يوم عرفة كفارة سنتين.