هركس مؤمن گرسنه اي را طعام دهد خداوند او را از ميوه هاي بهشت اطعام مي نمايد، و هر كه تشنه اي را آب دهد خداوند از چشمه گواراي بهشتي سيرآبش مي گرداند، و هركس برهنه اي را لباس بپوشاند خداوند او را از لباس سبز بهشتي خواهد پوشاند.

مَنْ أطْعَمَ مُؤْمِناً مِنْ جُوع أطْعَمَهُ اللّهُ مِنْ ثِمارِ الْجَنَّةِ، وَمَنْ سَقي مُؤْمِناً مِنْ ظَمَأ سَقاهُ اللّهُ مِنَ الرَّحيقِ الْمَخْتُومِ، وَمَنْ كَسا مُؤْمِناً كَساهُ اللّهُ مِنَ الثّيابِ الْخُضْرِ.

هر آيه اي از قرآن، خزينه اي از علوم خداوند متعال است، پس هر آيه را كه مشغول خواندن مي شوي، در آن دقّت كن كه چه مي يابي.

آياتُ الْقُرْآنِ خَزائِنُ الْعِلْمِ، كُلَّما فُتِحَتْ خَزانَةٌ، فَيَنْبَغي لَكَ أنْ تَنْظُرَ ما فيها.

هر كه خواسته اي و حاجتي از پيشگاه خداوند متعال دارد بعد از نيمه شب جمعه غسل كند و جهت مناجات و راز و نياز با خداوند، در جايگاه نمازش قرار گيرد.

مَنْ كانَتْ لَهُ إلَي اللهِ حاجَةٌ فَلْيَغْتَسِلْ لَيْلَةَ الْجُمُعَةِ بَعْدَ نِصْفِ اللَّيْلِ وَ يَأْتِ مُصَلاّهُ.

اگر طلب مغفرت و آمرزش بعضي شماها براي همديگر نبود، هركس روي زمين بود هلاك مي گرديد، مگر آن شيعيان خاصّي كه گفتارشان با كردارشان يكي است.

يَابْنَ الْمَهْزِيارِ! لَوْلاَ اسْتِغْفارُ بَعْضِكُمْ لِبَعْض، لَهَلَكَ مَنْ عَلَيْها، إلاّ خَواصَّ الشّيعَةِ الَّتي تَشْبَهُ أقْوالُهُمْ أفْعالَهُمْ.

يكي از اصحاب از امام هادي عليه السلام پيرامون معناي حِلم و بردباري سؤال نمود؟ حضرت در پاسخ فرمود: اين كه در هر حال مالك نَفْس خود باشي و خشم خود را فرو بري و آن را خاموش نمائي و اين تحمّل و بردباري در حالي باشد كه توان مقابله با شخصي را داشته باشي.

قالَ: سَألْتُهُ عَنِ الْحِلْمِ؟ فَقالَ - عليه السلام - : هُوَ أنْ تَمْلِكَ نَفْسَكَ وَ تَكْظِمَ غَيْظَكَ، وَ لا يَكُونَ ذلَكَ إلاّ مَعَ الْقُدْرَةِ.

براي كسب بلند مرتبگي از وطن خود دور شو و سفر كن كه در مسافرت پنج فايده است: برطرف شدن اندوه، بدست آوردن روزي و دانش و آداب زندگي، و هم نشيني با بزرگواران.

تَغَرَّبْ عَنِ الأَْوْطانِ في طَـلَبِ الْعُلا وَسافِرْ فَفِي الأَْسْفارِ خَمْسُ فَوائِدَ تَفَرُّجُ هَمٍّ وَاكْتِسابُ مَعيشَةٍ وَعِلْمٌ وَآدابٌ وصُحْبَةُ ماجِدٍ.

همانا بهشت و حورالعين در انتظار افرادي است كه در نظافت و تميز كردن مسجد سعي و تلاش نمايند.

إنَّ الْجَنَّةَ وَ الْحُورَ لَتَشْتاقُ إلي مَنْ يَكْسَحُ الْمَسْجِدَ، اَوْ يَأخُذُ مِنْهُ الْقَذي.

عبادت در زياد انجام دادن نماز و روزه نيست، بلكه عبادت تفكر و انديشه بسيار در قدرت بي منتهاي پروردگار و آفريده هاي اوست.

لَيسَت العِبادَةُ كثرةُ الصّيامِ و الصّلوةِ و انّما العبادَةُ كثرةُ التّفكُّر في امرِ الله.

حسادت، عيبي است كه انسان را رسوا مي سازد و حرصي است شكننده و حسود را جز رسيدن به آرزويي كه در مورد شخصي كه به او حسد مي ورزد دارد، شفا نمي دهد.

اَلحَسَدُ عَيْبٌ فاضِحٌ وَ شُحٌّ قادِحٌ لا يَشْفي صاحِبَهُ إِلاّ بُلُوغُ أملِهِ فيمَنْ يَحْسُدُهُ.

(در جزاي حسود) تو را همين بس كه در هنگام شادي تو، او اندوهگين مي گردد.

يَكْفيكَ مِنَ الْحاسِدِ أَنَّهُ يَغْتَمُّ وَقْتَ سُرُورِكَ.

هرگاه زنا و ربا خواري، در سرزميني رواج يابد، در نابودي اهلش اذن داده شود.

اِذا ظَهَرَ الزَّني و الرّبا في قريةٍ اُذِنَ في هلاكها.

هرگاه امت من ربا خوار شوند گرفتار زلزله و فرو رفتن در زمين مي گردند.

اذا أكَلَتْ اُمتي الربا كانت الزلزلةُ و الخسف.

زماني بر مردم فرا مي رسد كه احدي باقي نمي ماند مگر اين كه ربا خوار مي شود و اگر كسي هم ربا نخورد، از گرد و غبار آن به او مي رسد.

يأتي علي الناس زمانٌ لا يَبقي احدٌ الاّ اكَلَ الرِبا، فان لَم يأكُلْه اصابَهُ من غُباره.

با دوست و دشمن خوش گفتار و خوش برخورد باشيد، امّا با دوستان مؤمن به عنوان يك وظيفه كه بايد هميشه نسبت به يكديگر با چهره اي شاداب برخورد نمايند، امّا نسبت به مخالفين به جهت مدارا و جذب به اسلام و احكام آن.

قُولُوا لِلنّاسِ حُسْناً، مُؤْمِنُهُمْ وَ مُخالِفُهُمْ، أمَّا الْمُؤْمِنُونَ فَيَبْسِطُ لَهُمْ وَجْهَهُ، وَ أمَّا الْمُخالِفُونَ فَيُكَلِّمُهُمْ بِالْمُداراةِ لاِجْتِذابِهِمْ إلَي الاْيِمانِ.

مدارا و سازش با دشمنان خدا ـ و دشمنان اهل بيت (عليهم السلام) در حال تقيّه ـ بهتر است از هر نوع صدقه اي كه انسان براي خود بپردازد.

إنَّ مُداراةَ أَعْداءِاللهِ مِنْ أفْضَلِ صَدَقَةِ الْمَرْءِ عَلي نَفْسِهِ و إخْوانِهِ.