بابا چه بی وفا شده دنیای بعد تو

من ماندم و مصائب عظمای بعد تو

چشم انتظار رفتن تو بود امتت

شعله کشید فتنه ز فردای بعد تو

بریزم اشک غم ، از دیده بر رخسار مادر جان

بنالـم در عزایــت بادل افکـار مـــادر جان

یه یاد آرم از آن ساعت که با پهلوی بشکسته

کشیدی ناله در بین در و دیوار مـــادر جان

از آن غصب فدکوز بردن حیدر سوی مسجد

مــرا دیگر نباشد طاقت گفتار مـــادر جان

ناموس خدا ، دخت نبی ، همسر حیدر

ام الحسین ، شلفعه ی خلق به محشر

این غم نرود از نظر ما که ز کین شد

نیلی رخت از سیلی آن شوم بد اختر

منم زینب که بی دلدار مانده ست

به قلبم خون به چشمم خار مانده است

نگاهم خیره میماند همیشه

به آن خونی که به دیوار مانده است

مـرو مــادر دلــم طاقت نداره

دلم بعد از تو خیلی بی قراره

مگه بابام علی شب های بی تو

سرم رو روی زانوهاش بذاره

جاهلان خیال بافتند

فرق شیعه را شکافتند

زخم شیعه را نمک زدند

قفل بر در فدک زدند

تاب دیدنت نداشتند

داغ بر دلت گذاشتند

من بودم باب هل اتي را بستند

امكان رسيدن به خدا را بستند

اي كاش بميرم كه خجالت زده ام

من بودم و دست مرتضي را بستند

كمي از غسل زير پيرهن ماند

كمي از خون خشك بر بدن ماند

كفن را در بغل بگرفت و بو كرد

همان طفلي كه آخر بي كفن ماند

غرقاب غمم دگر مرا ساحل نیست
جز اشک فراق دیگرم حاصل نیست
ای مــرگ بیا! که زندگی کـردن من
بی فاطمه جز خوردن خون دل نیست

الا ای چاه ، یارم را گرفتند

گلم ، باغم ، بهارم را گرفتند

میان کوچه ها با ضرب سیلی

همه دار و ندارم را گرفتند

دیگر آن خنده‌ ی  زیبا به لب مولا نیست

همه هستند ولی هیچ کسی زهرا نیست

قطره ی  اشک علی تا به ته چاه رسید

چاه فهمید که کسی همچو عـلـی تنها نیست

تو هم با کوفه هم دستی مدینه

نمک خوردی ولی پستی مدینه

کسی بر بــازوی زهـــرا نمی زد

اگـر دستــم نمی بستی مدینه

لعنت به عدو که روح تقوا را کشت

ایمان و کمال و عشق و معنا را کشت

باز آ و بگیــر انتقــامی سنگیــن

از آنکه ز راه ظلم زهرا را کشت

رفتی تو و زینبت ز غم می سوزد

آتش ز نوایش به دلم افروزد

این خانه عزاخانه شود بار دگر

هر گاه نگاه خود به در می دوزد

در ظلمت شب شهاب را می شستند

آیینــه آفتــاب را می شستند

در چشمه خون چکان چشمان علی

پیمــانه نور ناب را می شستند