نقطه خال لبت مرکز و ما پرگاریم 

همه دیوانه آن دایره رخساریم 

گنه از جانب ما نیست اگر مجنونیم 

رخ زیبای تو نگذاشت که عاقل باشیم

نیستم لایق اینکه مدح حسن به لب آرم

در این میانه گدایی شه شده کارم 

گاهی گدای حسن و گاهی گدای حسینم

گاهی گدای کرامت  و بخشش علمدارم 

هنگامه شادیست نه وقت محن است، 

روز میلاد شهنشاه دو عالم حسن است،

دست خالی به گدایی درش آمده ام

چون یقین دارم کریم آل طاها حسن است 

میان صحن تو چند پر زجبرئیل افتاد 

وطن تویی وغریب آن که ازتو دور افتاد 

هرکه چشمش به درب بسته ی حرم افتاد 

به یاد غربت مجتبی در بقیع افتاد

عمریست بخوان تو نمک گیر شدم

دایم سرسفره شما سیر شدم

هرکس برهی جوانی خودراداد

من هم در خانه علی پیر شدم 

من مست می ساقی صهبا هستم

من عاشق بچه های زهرا هستم

چون لایق نوکری ندیدم خود را

من نوکر نوکران زهرا هستم 

خواهم ز خدا که پاک پاکم بکند

در عشق حسین سینه چاکم بکند

یک حاجت دیگرم همین است خدا

زیر قدم رقیه خاکم بکند 

گفتن که عاشقی جگر می خواهد

جان برکف و مشتاق خطر می خواهد

هرچند صف مدعیان بسیار است

او سیصد و سیزده نفر می خواهد

آدینه رسید و اشک در محفل ماست 

 اندوه و فراق و خستگی مشکل ماست

سرخط خبر ؛ هواشناسی می گفت

یک جبهه هوای سرد سمت دل ماست

شب بود و سحر نمی بود هرگز

غم بود و فرح نمی بود هرگز

نور آمد و شب شد فراموش

والفجر که شب نمی بود هرگز

طلوع شود قریب گر خواهیم

ظهور تو طلوع همه زیبایی هاست

خواستن را گفتند ره افسانه مجویید

سر تعظیم،بِه در پی دوست

کجایی که هر دم و هر سحر ، دلم هی خدا خدا می کند

به شور جمله عشق تو   ، شب و روز را معنا می کند

به عشق رخ تو دیدگان من ، همه دیده ها را فراموش کرد 

بیا که بی تو این جهان ، همه خوبی ها رو فراموش کرد

دائم الخمر شدم بس که پیاله ناب است،

این چه جامیست که درنوع خودش نایاب است،

۱۱۰بارزمین خوردم وفهمیدم که،

ساقی حیدر بشود مست شدن جذاب است.

آقا بیا ک بی تو من دوا نمی خواهم

شکسته پرم اما شفا نمی خواهم

کجایی ای یوسف گمگشته زهرا

در این قفس بی تو آب و دانه نمی خواهم

در دفتر شعر کربلا این خاتون

عمریست به دردانه تخلص دارد

بالای ضریح او ملک بنوشته

در دادن حاجات تخصص دارد