چه شب ها که به یادت گریه کردم

زشام تا به سحر ناله کردم

زسوز دل کردم گریه برایت

مسمار در را از خجالت آب کردم

فاطمیه غروب فاطمه و غربت علی است

فاطمیه نفس های به شمارش افتاده علیست

هرچه گفتند و شنیدم نمی از دریا بود

چه بگویم ز مدحت که مداحت علیست

گل بود و سوخت برگ هایش

همچو شمع سوخت علی در نگاهش

علی با دسته بسته سر به زیر داشت

فرو بر سینه رفت مسمار داغش

اینک که شهر در شعله های بی حجابی است

جای برادران غیورم چه خالی است

در سینه ام دوباره غمی جای گرفته است

امشب دلم به یاد عزیزان گرفته است

ره شهیدان را به چشم دل دیده است

تنی سالم در قبر،وای بی یاد خدا بودن عجیب است  

هر دم که ذکر رفعت عباس میکنم 

آرام شیبه قلب خود احساس میکنم

من کلب آستان باب الحوائجم 

نعره به دور خیمه ی عباس میکنم

کور شو اهل سقیفه که عرب یل دارد 

خوش قد و قامت و رعناست و هیکل دارد 

وسط معرکه فریاد زند پیغمبر

اسدالله برو کار تو ایول دارد

تا بوده علی بوده و تا هست علی هست 

میخانه اگر مست بود مست علی هست 

گویند یدالله بود فوق همه دست 

الحق که یدالله همان دست علی هست 

ای روشنی چشم رضا ادرکنی

ای پادشه هر دو سرا ادرکنی

عالم همه گویند جوادی تو ز جود

پر کن ز کرم کیل مرا ادرکنی

خدا از آسمان نور می ریزد 

حسن شده بابا بزرگ در امشب 

حسبن شده می خنند بروی نوه اش 

خلاصه بهترین روز خداست 

که گل می بارد از آسمان

شب گر رخ مهتاب نبیند سخت است

لب تشنه اگر آب نبیند سخت است

ما نوکر و ارباب تویی مهدی جان

نوکر رخ ارباب نبیند یخت است

ز داغ اصغر و خون هر دو فریاد

که هرچه اشک ببارد زو کنم یاد

بتابد شمس سرخ از حلق اصغر

ز نورش خصم دشمن گشته بر باد

در راه ثمر شیعه , بشکفت حسین

انوار درخشان گشت , به خون خفت حسین

آن روز که حسین(ع) , کشتۀ انوار بشد

با لهجۀ عشق , راز عظیم گفت حسین

قرآن به جز از وصف علی آیه ندارد 

ایمان به جز از عشق علی پایه ندارد 

گفتم بروم سایه ی لطفش بنشینم 

گفتا که علی نور بود سایه ندارد

یل ام البنین

عزیز عالمین

اوست حتما آری

اصل ماتم اربعین

دل هوس مندِ دیدنِ یار است

دوری از یار وَه چه دشوار است

دل سپردن که اختیاری نیست

دستی از غیب اندر این کار است

نرگسِ مستِ چشمِ تو نازَم

که سحر ها همیشه بیدار است