غریب است و غمش مفهوم دارد

نشان از مادری مظلوم دارد

رضا عطر حضورش در خراسان

صفای چهارده معصوم دارد

عشق، عاشق می‌شود بر خشم چشمان علی
ترس هم می ترسد از شمشیر رقصان علی
ما علی را بیشتر در معرکه ها دیده ایم
می‌شناسندش به مهر اما یتیمان علی

"سحاب رحمت" اگر شهریار نامیدت
نخوانده آیه‌ی غور، آنکه رحمت اللهی
نبَرد بدر و احد بر زبان نمی گردد
اگر که جمله بدانند قدرت اللهی
نبود مرتبه ای چون ولایت نبوی
بنازمت که تو رکن ولایت اللهی
عجیب نبود اگر در قیامتی همه‌کار
تویی که جلوه حقی و هیبت اللهی

جمعه یعنی جمع ایام خدایی

جمعه یعنی انتظار منتهایی

جمعه یعنی روز عشق روز وصال

جمعه یعنی پایان فراق

من ان گلم که به ضرب لگد گلاب شدم

در استانه در سوختم کباب شدم

برای خاطر مظلومی علی بابا

بسان شمع چنان سوختم که اب شدم

خداوندا تویی پروردگارم

همه از توست یارب هرچه دارم

کرم بنما و منت بر سرم نه

که عشق مرتضی بر دل نگارم

نباشد بهتر از وقت اذانم

ندای حق رسد برجسم و جانم

چو می آید طنین نام احمد

سراسیمه رود از کف عنانم

عباسم ای سقای لب عطشان

دیدی عزیزان حسین در بر گرفتند جان

زیرا علمدار حسین بی دست و چشم گریان

مَشک پراز خالی زآب بگرفته با دندان

طفل خود را طرف لشکر نامرد گرفت

حرمله خیر نبینی جگرم زخم گرفت

اربعین گل واژه ی عشق است در دشت بلا
می گـدازد سینـه را در حسـرتِ کـرب و بلا

می فرستم بوسه ای بر تربت سلطان عشق
عـاشقانـه می نـویسم ... اربعیـن بی کـربلا

عـیــدِ ولـادت آمـد و سـورِ محمدی
عـالـم فـدای جـلـوه ی نـورِ محمدی
در طلعـتِ ولـایـتِ آن هــورِ احمدی
دل را چکامه ایست زِشـورِ محمدی

فیروزه بریزید به پای فیروز 

فیروزه کم است مرحبا ای فیروز

گر ایستم آنجا تا یک برگیرم

گویم یک چیز وآن باشد فیروز 

یک تار مویش بجهانی نفروشم

با نام عباس در خود میجوشم

گر ترس و سکوت بر ما حاکم شود

با لبیک یاعباس در جهان می خوروشم

یک تار مویش بجهانی نفروشم

با نام عباس در خود میجوشم

گر ترس و سکوت بر ما حاکم شود

با لبیک یاعباس در جهان می خوروشم

روزی که دو دست عباس بریده شد

یعنی که سلام از میان برداشته شد

گرسلام نباشد اخوتی در کار نیست

لیک عباس بی دست اخوتش ثابت شد