یا امیر المومنین علیه السلام

هر بار رفته ای تو به معراج ،دیدنش

او  روزِ ِ بعد ، دست  پُر  از  راه  آمده 

تا قابِ قوسْ، رفته نبی کو که بنگرد 

اکنون  به ِ قابِ  قوسِ  تو  اللّه  آمده

یا امیر المومنین علیه السلام

ما برای جستجوی تو ،به هر ره تاختیم

چنگ ها  بر  دامن  ذات  خدا  انداختیم

آنقدر  رفتیم  در  این  وادی  بی  انتها

عاقبت دیوانه گشتیم و تو را نشناختیم

یا ابا عبد الله الحسین علیه السلام

سینه ای کز معرفت گنجینه ی اسرار بود

کی سزاوار فشار چکمه ای خونخوار بود

مادرت می دید با نیزه به پهلویت زدند

این مواسات تو بهر ضربه ی مسمار بود

یا رقیه خاتون سلام الله علیها
........

تا که  سر را  برایم  آوردند 

خواستم خم شوَم تو را بینم 

با دو دستم چو جستجو کردم

یادم آمد  که  من  نمی بینم

یا رقیه سلام الله علیها

تا اینکه نشان دهند زورِ خودشان 

در  قافله ات  رقیه  پیدا  کردند

چون صورت او شبیه مادر بوده

نامرد تر  از  مغیره  پیدا  کردند

حسین جان..

ای که در دست خودت رزقِ فراوان داری
تا قیامت به لبم نام حسین جان جاری

من به مهر و کرم و لطف تو ایمان دارم
اربعین داغ حرم بر دلمان نگذاری...

منزل به منزل کوفه را تاشام رفتیم

با کاروانی خسته و بی حال رفتیم..

از زیر سنگ و بارش دشنام رفتیم..

تنها برای ماندن اسلام رفتیم..

می زند شام ,  خنده بر آهم

مثل کوفه ست شاید اینجا هم

بس که ناله می کنم هرشب

عالمی شد پریش از آهم

با اضطراب آمد و با التهاب رفت

كوچكترين شهيده كه غساله‏اى نداشت

وقتى كه از بساط گلويش گلايه كرد

آهى به سينه داشت، ولى ناله‏اى نداشت

رفت از شب خرابه و تشييع هم نشد

تنهاترين ستاره كه دنباله‏اى نداشت

پدر آمد دل شب گوشه ویرانه به خوابم

ریخت از دیده بسی بر ورق چهره گلابم

گفت رویت ز چه نیلی شده زهرای سه ساله

مگر از باغ فدک بوده به دست تو قباله

از داغ غمت بر آسمان دادم رفت

ازغصه ی تو به عرش فریادم رفت

آن شب که به خواب صورتت را دیدم

از صورت نیلی شده ام یادم رفت

می آیم با شمیــم زخــم لاله

به دستم خون اوراق سه ساله

چهل بار از کتابی سرخ خواندم

مصیبت نامه ی یاس سه ساله

یک لحظه یادم رفت اسم من رقیه است

سیلی که خوردم عمه را هم تار دیدم

احساس کردم صورتم آتش گرفته است

خود را میان یک در ودیوار دیدم

یک لحظه دید عمه مرا ، اشکباره شد

داغ مدینه در دل زارش دوباره شد

نامرد سیلی اش دو هدف داشت همزمان

هم گوشواره رفت، هم گوش پاره شد!

بیا بشنو پدرجان صحبتم را

غم تو بُرده از کف طاقتم را

دوچشم خویش را یک لحظه وا کن

ببین سیلی چه کرده صورتم را