بانو، بنی کلاب نه که خیل بنی بشر

بینــا شده ز وسعت بینـایی تواند

علم و ادب ، وقار و حیا، عزت و شرف

یک گـوشه از تملک دارایی تواند

مرا با غم نشینی آفریدند

به عشقی این چنینی آفریدند

تمام زندگیم نذر حسینه

مرا ام البنینی آفریدند

من گرد راه حضرت زهرا نمی شوم

هرگز به جای ام ابیها نمی شوم

او دختر پیمبر و همتای حیدر است

من جز کنیز دختر زهرا نمی شوم

ای مادر چهار کشته ی عاشورا

ای مرثیه خوانِ ماتم  تاسوعا

هرجا که ترا زینب کبری می دید

می گفت که ای وای ، نیامد سقا

عمری به پای چشم تر خود گریستم
هر شب ز داغ یک پسر خود گریستم
بر خاکهای گرم بقیع روضه خوان شدم
تنها ، ز شام تا سحر خود گریستم

سلام حضرت ام البنین بانو جان

سلام مادر سقای دشت تشنه لبان

شبیه حضرت زهرا خم شده کمرت

بقیع پر شده از کربلای دور و برت

در پس ضربه های خنجر شمر
پیکرش تیغ می کشد ... نبُرید
روی تلّ ... در کنار عمّه ی خویش
دختری جیغ می کشد ... نبرید

 بعد از این که تن تو را بین ِ ...
خاک گودال زیر و رو کردند
خیمه های تو را وجب به وجب
دشمنان تو جستجو کردند

حال من در میان روضه ی تو
شرح زیبای احسن الحال است
قاتل من ... ولی به جان شما
مرثیّه های سخت گودال است

مــــرغ جــان تمــام سینه زنان
خوش نشسته بروی بام حسین
دستشان روی سینه می آید ...
تا می آید به گوش, نام حسین

رو به چشمان روشن مرقد ...
چشم زوّار تو قد دریاست
در جوار ضریح شش گوشه
روضه خوان تو حضرت زهراست

هوس کربلا زده به سرم
چه غریبانه در شب جمعه
روضه خوان تو می شوم آقا
با دل خسته هر شب جمعه

قلب مدینه می تپد از خاک پای تو

جاروکش همیشه ی این آستان شود

حتی بهشت با سر مژگان رسیده است

تا قبله گاه وسعت هفت آسمان شود

شب جمعه، شب راز و نیاز است

شب جمعه، شب سوز و گداز است

شب جمعه، درِ رحمت بود باز

کند عاشق سوی معشوق پرواز

شـبـهـای جـمـعـه مـی گـیـرم هـواتـو

اشـک غـریـبـی مـی ریـزم بـراتـو

بـیـچـاره اون کـه حـرم رو نـدیـده

بـیچـاره تـر اون کـه دیـد کربلا تو