صحبتی شد که خدا باب نجاتی بفرست

تلخی ذائقه را شاخه نباتی بفرست

می‏رسد با علم سبز، امامت بر دوش

از چه خاموش نشستی صلواتی بفرست

خدایا برمن مهر کردن را عطا کن

مهر و محبت خود رحمتت را عطا کن

خدایا مرگ را خود خواهم آموخت

بر من زیستن در خانه ات را عطا کن

آفرین ها بر تو بادا ای خدا

ناگهان کردی مرا از غم جدا

گر سر هر موی من گردد زبان

شکر های تو نیاید در بیان

تو در جان منی من غم ندارم

 تو ایمان منی من کم ندارم

نا کرده گناه در جهان کیست ؟ بگو

آن کَس که گنه نکرده چون زیست؟بگو

من بد کنم و تو بد مکافات دهی

پس فرق میان من و تو چیست؟ بگو

خدایا گر نبخشی آنچه خواهم

گر ببخشی درد وبلا تو با هم

به نام حکمت آنرا می پذیرم

که عشق غیر تو باشد گناهم

یا رب گناه جمله جهان را به ما ببخش

ما را سپس به رحمت بی منتها ببخش

هر چند ما نه ایم سزاوار رحمتت

ما را بدانچه نیست سزاوار ما ببخش

الهی در شب قبرم بسوزان

ولی محتاج نامردان مگردان

اعطا کن دست بخشش همتت را 

خجل از روی محتاجان مگردان

ز بس که بلا سر دعا آمده است

از چارطرف سیل بلا آمده است

هر جا که نگاه می کنی شیطان است

انگار که قحطی خدا آمده است

تقوا که نبود بال و پر می سوزد

خیری است که در شعله شر می سوزد

این  فرصت خوب  را غنیمت بشمار

آتش که رسید خشک و تر می سوزد

لطفی کن و سربه راهمان کن یارب

رحمی به دل سیاهمان کن یارب

در روز حساب دستهامان خالیست

با  رحمت  خود نگاهمان کن یارب

باز آ... هرآنچه هستی بازآی

گر کافر . گبر و بت پرستی بازآی

این درگه ما درگه نومیدی نیست

صد بار اگر توبه شکستی باز آی

سحر مست مناجات شب توست

خدا مشتاق ذکر یا رب توست

دهد سجاده ات بوی گل یاس

گمانم نام زهرا بر لب توست

آن دل که شد او قابل انوار خدا

پر باشد جان او ز اسرار خدا

زنهار تن مرا چو تنها مشمر

کو جمله نمک شد به نمک زار خدا

از ذکر بسی نور نزاید مه را

در راه حقیقت آورد گمره را

هر صبح و نماز و شام ورد خود ساز

این گفتن لااله الا الله را

ای ماه جبین شبی تو مهوار مخسب

در دور درآ چو چرخ مهوار مخسب

بیداری ما چراغ عالم باشد

یک شب تو چراغ را نگهدار مخسب