شـبـهـای جـمـعـه مـی گـیـرم هـواتـو

اشـک غـریـبـی مـی ریـزم بـراتـو

بـیـچـاره اون کـه حـرم رو نـدیـده

بـیچـاره تـر اون کـه دیـد کربلا تو

فـاطمیه شـور و شـادی از نگـاهم دور شد
با"سیـاهی" سـال"نو دیباچه ای از نور شد
"سینه و"سنجاق سر"سیلی"سحر"سوزجگر"
هفت سیـن واژه های روضه هایم جور شد

غم دوری از حرم ، غم همیشه است 

شب جمعه که میشه هوایی میشم 

قول میدم تازنده ام پیشت بمونم ،

قول بده لحظه مرگ بیای تو پیشم.

سینہ را با لطف زهـرا آسمانے مے ڪنم

با خودم، باچشم، با اشک تبانے مے ڪنم

مے روم یک گوشہ و شبهاے جمعہ در خیال

خاطرات کـربلا را بایگانے مے ڪنم

مثلِ نمڪ کہ طعمِ غـذا را عوض ڪند
لطفِ ڪریم، وضع گـدا را عوض ڪند
شبهاے ِجمعہ فاطمہ تـا گریہ مےڪند
یڪباره حالِ ڪرب و بلا را عوض مےڪند

دل گرفتار بلاي زينب است

تا قيامت مبتلاي زينب است

او خودش ثاراللهي در پرده است

پس خدا هم خونبهايِ زينب است

هـرگز فــریب حــیلۀ مردم نمیخورم

من در بهشت عشق تو گندم نمیخورم

دانشجوی جنونم و استاد من عــلیست

من پای بحث عشق عــلی جُم نمیخورم

هركه را خواهَند در حِشمَت سُليمانَش كُنَند ...

بايد اوَل خاكِ پاىِ شاهِ مَردانَش كُنَند...
 

همه رگ های تنم نذر سه ساله است بدان

جای خالیه سرم رد پای رقیه است بدان

زاهدا طعنه مزن خورده مگیرحرص مخور

رهبر و مرجع این بادیه یک عمر رقیه است بدان

چون ذوالفقار فَخر ِ بِلاسیف میکند

فخرش کنار ، خدمت ِ این طِیف میکند

بگذار عامیانه بگویم کلام ِ خویش

زهرا به وقت ِ جنگ ِ علی ، کِیف میکند

پایین پای حضرت ارباب سر جدا...
 خالی کنید جای مرا ای فرشته ها ...
” شبهای جمعه ” با نفس ”فاطمه ” دلم...
پر میکشد به ”کرب وبلای” تو بی هوا

با عطر سیب پیرهنت مست می شویم
شیدائی قبیله‌ي عشق و عقیده ایم
دل بر شکوه جنت الاعلی نبسته ایم
وقتی بهشت را به نگاه تو دیده ایم

تا خیمه‌ي تقرّب تو پر کشیده ایم
تو نور محض و ما ز تبار سپیده ایم
آقا اگر «مَصارِعُ عُشّاق» کربلاست
در عاشقی به منزل آخر رسیده ایم

اين ديده اي كه اشك، روان گشته از برش
دارد هــواي ديدن شش گوشه در سرش
گـــر يــــار كنــد نظـــري بر غــــم دلـــم
من هم كنـــم نثــــار، جــــان در برابرش

هیئتی مــاندن مـن ، در گـروِ لطف شماست
شب جمعه به خدا مشق دلم، کرب و بلاست
فکر شش گوشـه تو، خواب مرا کرده حرام
شب جمعه ز غمت سینه زدن، اصل دعاست