نمک بخور ولی آن را به زخم یار نزن

به جان زینبت این سفره را کنار نزن

من از تو وعده گرفتم برای افطاری

بیا و امشبه را حرف غصه دار نزن

ای کاش بگیرند از امروز سحر را

ای اهل حرم سیر ببینید پدر را

شمشیر پر از زهر گرفته ز طبیبان

بر نسخه ی تو فرصت اما و اگر را

علی مصداق قرآن مبین است

علی دین حبل المتین است

پیمبر خاتم و حیدر نگین است

علی استاد جبریل امین است

سخت است پیش پای مردم با سر افتادن

و سخت تر از آن به پیش دختر افتادن

ما که تو را با لافتایت می شناسیمت

اصلآ نمی آید به تو در بستر افتادن

دلم دریایی از غم های بسیار

غم غربت غم یارو غم یار

من از روز ازل مظلوم بودم

ز حق خویشتن محروم بودم

دیگر برایم دلخوشی معنا ندارد

وقتی تو را بابای من دنیا ندارد

رفتی ؛ یتیم بی قرار شهر کوفه

حس کرد تازه طفلکی بابا ندارد

دیگر عالم سیاه و تاریک است

شده نور خدا دگر خاموش

تو هم ای آفتاب عالم تاب

در فراق علی سیاه بپوش

نفست ؛ بوی جدایی از غمی دیرینه دارد

حلقه های اشک چشمت ریشه در مدینه دارد

جنس بغض در گلویت ؛ جنس کوچه های خاکیست

قلب تو از ضرب سیلی ؛ یک دوجین آیینه دارد

کیسه های نان و خرما خواب راحت می کنند

دست های پینه دارش استراحت می کنند

نخل ها از غربت و بغض گلو راحت شدند

مردم از دست عدالت های او راحت شدند

صد جلوه از پیمبر تو قد علم کند

آیینه چون به محضر تو قد علم کند

جایی برای پر زدن جبرئیل نیست

در آسمان اگر پر تو قد علم کند

همواره در سکوتم ؛ از داغ هجر رویت

فریاد از فراغت ؛ دیگر صدا ندارد

شرمنده ی تو هستم ؛ گویی دلت شکستم

از دست ظلم اعداء دردت دوا ندارد

سال ها با چاه همدم بوده ام

همنشین رنج و ماتم بوده ام

سال ها در پیچ و تاب زندگی

همدم دیرینه ی غم بوده ام

بیچاره کسی که به تو شک داشته باشد

کی جلوه حسن تو ملک داشته باشد

هرگز نبود لعل لبی چون لب دلجوت

همراه خودش قند و نمک داشته باشد

کسی به غیر علی لایق خلافت نیست

هر آن که نیست درون دلش ولای تو

به آتشش فکند در جزا خدای تو

تو پادشاهی و بر بام گنبد دوار

در اهتزاز بود تا ابد لوای تو

شرع ما می گوید آقا منکرانت منکرند

در جهان یچیده آوایت ولی آن ها کرند

بی جهت در جست و جوی شیر مردی بهترند

چون دلیران جهان هم خاک پای حیدرند