بگذار پیِ بهشتِ شدّاد شوند

از غصّه ی شیعیان کمی شاد شوند

یک روز رسد قبیله ی آلِ سعود ...

مبهوتِ نمایِ صحنِ سجّاد شوند

شعر : مهران ساغری

مستانِ ولایم و به خود می نازیم

سر را به رهِ عشقِ حسن می بازیم

یک بارِ دگر به کوریِ آلِ سعود ...

قبرِ پسرِ فاطمه را می سازیم

ما همه دلدادگانِ رهنمایی ماهریم

عاشقانِ سینه چاک آفتابی طاهریم

با عنایاتِ خدا و کوری آلِ سعود ...

بانیان صحنِ زیبایِ امامِ باقریم

عاقبت بادِ صبا با ما موافق میشود

کامِ دنیا بابِ امیالِ شقایق میشود

با عنایاتِ خدا ویرانه یِ کاخِ سعود ...

پایه ی گلدسته های صحنِ صادق میشود

گهی رحمان و گه جبار میشد

گهی غفار و گه قهار میشد

عبایش را که میپوشید حیدر

خودش یک کعبه سیار میشد

با عشق علی ستاره برمیگردد

خورشید به یک اشاره برمیگردد

بر مرده اگر محب حیدر بدمد

جانش به تنش دوباره بر میگردد

پسرت شهد شهادت به عسل میخوانده

ذوالفقار تو به جنگ دست اجل را خوانده

احسنت احسنت بر این جنگ و بر این هیبت و نام

هیبتت فاتحه جنگ جمل را خوانده

چه جلال وجبروتی چه جمالی دارد

گوشه لعل لبش وه که چه خالی دارد

برترین سید دنیاست چه شالی دارد

زینت دوش نبی سیرکمالی دارد

ز لغت نامه سِزَد پاک شود....
اسم کریم

مکتوب شود بجای آن،
نام حسن(ع)...

تا اول و آخر سفر باختن است/در بازی عشق برد در باختن است

از پیکر بی سر و دستش تعجب نکنید/سرباز شدن برای سر باختن است

ذوالجناح ای عشر پیما مرکبم 

می روم اما به فکر زینبم

گفتم که علی گفت بگو عین الله 

گفتم که علی گفت بگو سرالله

گفتم که به وصفش چه بگویم 

گفتا لاحول ولا قوة الا بالله

حاجب اگر محسبه حشر با علسیت

شرم از رخ علی کن و کمتر گناه کن

عالم همگی سراب و آب است علی

خارند همه گل گلاب است علی

آدم ز تراب یافت خلقت اما

عجب آن است که بوتراب است علی

تا صورت امکان جهان بود علی بود

تا نقش زمین بود زمان بود علی بود

مسجود ملائک که شد آدم ز علی بود

آدم چو یکی قصه و مقصود علی بود