همان احمد که سرمستان سرمد

بخواننـدش ابــوالقــاسم محمــد

محمد میم و حاء و میم و دال است

تدارک بخش عدل و اعتدال است

از بام و در کعبه به گردون رسد آواز

کامشب در رحمت به سماوات شده باز

بت های حرم در حرم افتاده به سجده

ارواح رسل راست هزاران پر پرواز

شد ورد زبان ثنای قرآن

از مرحمت خدای قرآن

برپا شده جشن باشکوهی

در محفل ما برای قرآن

افراشت لوا، رسول امجد امروز

بر مسند دین نشست احمد، امروز

از بهـر هدایت بشـر صـادر شد

فــرمان رســالت محمد، امروز

مهر را روشنی از روی تو افروختن است

ماه را حسن ز رخسار تو آموختن است

گُل به پیش گُل رخسار تو ای رشک بِهشت

همچو خاری است که شایسته آن سوختن است

ای پادشاه عالم عشقت به سینه دارم

در قاب سینه ی خود عکس مدینه دارم

دارم ولایت تو ، در دل محبت تو

سر مست جام عشقم ، در شام بعثت تو

از عرش برین همیشه تا دامن خاک

پیوسته رسد سروشی از قادر پاک

کای مــایه امیــد دو عــالم احمد

لولک لمــا خلقـــت الافلاک

تو سروران را سروری , رهبران را رهبری

تو از تمــام انبیا هم بهتــری هم برتــری

تو کشتی توحیـــد را هم ناخدا هم لنگری

تو اولیــن روشنگری تو آخرین پیغمبری

سر شب تا به سحر گوشه زندان چه کنم

دل آشفته چو گیسوی پریشان چه کنم

گاه پروانه صفت سوختم از هجر رضا

گاه چون شمع مرا سینه سوزان چه کنم

آرزویم به جهان دیدن روی پسر است

سوختم ، سوختم از آتش هجران چه کنم

کاشکی از او خبری را به پسر می بردن

که برای پدرش خون جگر می بردن

همه از غصه ی زندان بلا بی خبرن

لااقل کاش به معصومه خبر می بردن

غمت دانم هزاران دسته بوده
تنت موسی بن جعفر خسته بوده
تو را باب الحوائج خوانده‌اند چون
که عمری در به رویت بسته بوده

بدان معصومه جان بابا غریب است
رضا جان بی تو این دل بی شکیب است
به بالینم نیایید ای عزیزان
که جای من سیه چالی مهیب است

همه عمرم به زندان‌ها سپر شد
نگاهم ماند بر ره بی اثر شد
مرا زنجیر و غل از پا نینداخت
ز دشنام عدو عمرم به سر شد

کاش رضایم برسد در برم
تا که شود مرحمِ چشمِ ترم
پای به غل، عقده و خون در گلو
وای الهی نرسد مادرم

در عزایت شده، فاطمه نوحه گر

بر دل دخترت، رفتنت زد شرر

فدای تو، که زندگی ات پر بلاست

آخر سر، گریه کن تو امام رضاست