تا کــــه دل را آه سینــه راهی قم می کند

با نگاهی بر ضریحت دست و پا گم می کند

آه چــــون از دل برآید کــــار آتش می کند

بی محابا رخنه ایی در جان هیزم می کند

در تماشای جلال تو ادب باید داشت

ناله ای بدرقه راه طلب باید داشت

در خور منزلت و شأن تو ذیقعده نیست

جشن میلاد تو در ماه رجب باید داشت

خاتون شهر آينه هايي بزرگوار 

زهراي شهر يثرب مايي بزرگوار

چشم ملک نديده دمي سايه ي تو را

ناموس بارگاه خدايي بزرگوار

خاک این شهر به چشمان تو عادت دارد

خــوش بحــــال نفس قـــم که لیاقت دارد

چــون تو یک روز از این کوچه گذشتی

عمری زندگی در دل این شهر سعادت دارد

دست مرا گرفت وبه دست قلم گذاشت

حسی که باز پای مرا درحرم گذاشت

حسی که اشکوار به چشمم قدم گذاشت

تا ((اشفعی لنا))به لبم دم به دم گذاشت

هوای دیدن خورشید درسرم افتاد

که ناگهان به دلم جذبه ی حرم افتاد

کسی میان دلم ((اشفعی لنا ))میخواند

کسی که خاک ترین بودو از طلا میخواند

قبر مطهر تو اگر چه خراب شد

یا بر حریم تو ستم بی حساب شد

و آن دلربا ضریح نهان در تراب شد

هرچند قلب شیعه از این غم کباب شد

ویرانه ی مزار تـــو مسجــود آسمان

قبر تو کعبۀ دل و صحنت مطاف جان

زوار هر شب حرمت صاحب الزمان

کوری چشم دشمـــنت ای قبلۀ جهان

انوار ده امـــام درخشــد ز روی تو

یادآور رســــول خـــدا خلق و خوی

زیباترین دعــــای ملک گفتـــگوی تو

مسجود جن و انس بود خاک کوی تو

معصـــوم سیـــزده ولی الله ذوالمنن

ابن الرضـــای سومی و دومین حسن

گل ریزد از بهشت به خاکت چمن چمن

شرمنده در ثنای تو از کوچکی سخن

رضوان بدان جلال و شرف سائل درت

خورشید سجده برده به صحن مطهرت

روح رضاست در نفس روح پرورت

نامت حسن نه بلکه حسن پای تا سرت

ای مسجد الحرام، حرم سامرای تو

بیت الولای دل، حـرم با صفای تو

قـــرآن یگـــانه دفتر مدح و ثنای تو

روح ملک کبوتر صحن و سرای تو

می وزد طرفه نسیمی که دم روحانیست   

همه جا جلوه یار و همه جا نورانیست 

شب وجد و شب شادی شب مدحت خوانیست   

هشتمین روز همایون ربیع الثانی است 

می وزد طرفه نسیمی که دم روحانیست   

همه جا جلوه یار و همه جا نورانیست 

شب وجد و شب شادی شب مدحت خوانیست   

هشتمین روز همایون ربیع الثانی است 

خورشيد پر تلألو هفت آسمان شدي

ذي الحجه شهير زمين و زمان شدي

با ( اهدنالصراط ) تو شد راه ، مستقيم

وقتي كه حمد خواندي و تفسير آن شدي