سلام ای انتظــار انتظـــارم

سلام ای رهبر و ای یادگارم

سلامم بر تو ای فرزند زهرا

سلامم بر تو ای نـــاجی دنیا 

بیا مــوعود هنگــام قیام است

جهان مجروح یک جو التیام است

زمان لبریز شوق و انتظار است

زمین بر رجعتت امّیدوار است

بیا امشب شب قدر است ما را

علمدار تو در صدر است ما را

نیمه ی شعبان گل نرگس شکفت

چلچله از شادمانی شب نخفت

آبشار یک لحظه آرام شد ، نریخت

تا که رازش با گل نرگس بگفت

سرو حیران شد از آن فر و جلال

ماه فرو مانده در آن حسن جمال

در حسرت دیدار تو آواره ترینم

شهره شده ام به نام آقای غریبم

گفتند مگر شهرت تو چیست؟ بگفتم

نام و لقبم بین که من از منتظرینم

غزل طایر قدسی از لسان الغیب

دارم امید که نور بصرم باز آید

آنکه غایب شده است از نظرم باز آید

گرمیِ دل خنکای جگرم باز آید

آمد گه شادمانی ای مردم

آن وعده ی آسمانی ای مردم

ای زنده دلان ظهور نزدیک است

هنگام ظهور نور نزدیک است

آن ماه به چاه رفته باز آید

قائم به اقامه ی نماز آید

هم چاه سر راه تو باید بکنیم

هم اینکه از انتظار تو دم بزنیم

این نامه ی چندم است که می خوانی 

داریم رکورد کوفه را می شکنیم

ای قبله ی ابرهای بار آور تو!

دریا به نماز ایستاده در تو

باران که گرفته است تسبیح به دست

دارد صلوات می فرستد بر تو

ای مخزن سر کردگار ادرکنی

ای هم تو نهان هم آشکار ادرکنی

بگزیده برای خویش هرکس یاری

ای در دو جهان مرا تو یار ادرکنی 

گویند کسان که روز عید آمده است

این نکته بطبع من بعید آمده است

روزیست به ماعید که گویند همه

زان یار سفرکرده نوید آمده است

امشـــب بوی خــدا نمودم حس

نرجــس دارد به دامنــش نرگس

سعید و مسعود است ،حجت معبود است

گل چمن آرا ، مهدی موعود است

پیک صبا دارد به لب از شوق دیدار این سخن

بادا مبارک مقدمت یا سیدی! یابن الحسن

گر چه نهانی ز چشم، دل نبود ناامید

می رسد آخر به هم چشم من و پای تو

نیمه ی شعبان بود روز امید بشر

شادی امروز ما نهضت فردای تو

ای منتظران گنج نهان می آید

آرامش جان عاشقان می آید

بر بام سحر طلایه داران ظهور

گفتند که صاحب الزمان می آید

بر منتظرین مژده بده منتظر آمد

از مهد بقا مهدى ثانى عشر آمد

ای منتظران گنج نهان می آید

آرامش جان عاشقان می آید

بر بام سحر طلایه داران ظهور

گفتند که صاحب الزمان می آید

شد نیمه شعبان و جهان گشت جوان

از مقــدم پــاک آن ولی سبحان

آن پرده نشین کاخ وحدت امروز

بنمود رخ از پرده و گردید عیان