چاه  را با خود مبر ، ای مرد  تنهای زمین

بعد تو چونان که رفت ، مردانگی از اهل دین

هرزمان من هم دلم،حال وهوای گریه داشت

می کنـم گــریه به نــامت یا امیرالمومنین

صد  قافله  از  پوریا  ، محو  مرام  مرتضاست

یک آسمان سیمرغ و زاغ ، بالای بام مرتضاست

رستم که خود افسانه ایران و توران گشته است

خدمت  گزار  مرکب  تحت  لگام  مرتضاست

در بیت خدا شیر خدا را کشتند

دامـــاد نبی، امـــام ما را کشتند

یارب چه گنه داشت که در وقت سحر

آیینه روشــن دعـــا را کشتند

اگر سربشکند جا دارد امشب

ندانم سر چه سودا دارد امشب

غریب یثرب و مظلوم کوفه

هوای کوی زهرا دارد امشب

ای تـــاج سَــر عـــالم و آدم زهـرا

از کدوکی ام دل به تو دادم زهرا

آن روز که من هستم و تاریکی قبر

جان حَسنت بــرس به دادم زهـرا

آهسته می شوید یگانه همسرش را

با آب زمــزم آیـه های کــوثرش را

آهسته می شوید غریب شهر یثرب

پشت و پناه و تکیه گاه و یاورش را

زهرا اگر در اول خلقت ظهور داشت

دیگر خدا نیاز به پیغمبری نداشت

فرموده اند در برکات وجود او

زهرا اگر نبود علی همسری نداشت

محشر بدون مهریه ی همسر علی

سوگند می خوریم شفاعتگری نداشت

تو هم با کوفه هم دستی مدینه

نمک خوردی ولی پستی مدینه

کسی بر بازوی زهرا نمی زد

اگر دستم نمی بستی مدینه

یتیمان جز دو چشم تر ندارند

به غیر از خاک غم بر سر ندارند

چو مادر مرده ها باید فغان کرد

کــه طفلان علی مــادر ندارند

ما زنده به لطف و رحمت زهرائیم

مــامور برای خدمت زهــرائیم

روزی که تمام خلق حیران هستند

مـا منتظر شفـــاعت زهــرائیم

 در مَجــد و شــرف یکّه و تنها هستی 

در فخــر تــو بس ، اُمّ ابیها هستی

مریم که مقدس شده یک عیسی داشت 

تو مــادر یـــازده مسیحــا هستی

ای روح دو صد مسیح محتاج دَمَت 

زهرایی و خورشید غبار قدمت

کی گفته که تو حرم نداری بانو؟ 

ای وسعت دلهای شکسته ، حَرَمت

چه حالی داده دل را دست مادر

که می شستی زدنیا دست مادر

از آن سیلی مگر چشمت نمی دید

که می جستی مرا با دست مادر

آه زهرا تا ابد جاری بود

دست مولا تشنه یاری بود

چون علی شد بی کس و بی‌ هم‌ نفس

گفت یا زینب به فریادم برس

رفتی تو و زینبت ز غم می سوزد

آتش ز نوایش به دلم افروزد

این خانه عزاخانه شود بار دگر

هر گاه نگاه خود به در می دوزد