قدم اگر خمید ، فدای سر حسین

جانم به لب رسید ، فدای سر حسین

ام البنین سابق این شهر عاقبت

شد مادر شهید ، فدای سر حسین

دگر این کاروان یاسی ندارد

که با خود شور و احساسی ندارد

بیا ام البنین برگشته زینب

ولی افسوس عباسی ندارد

دوباره گفتــم: دیگــر سفــارشت نکنم

دوبــاره گفتم: جــان تو و حسین، پسر!

دوباره گفتم و گفتی: بروی چشم عزیز!

فــدای چشمـت، چشــم تو بی بلا مادر

به نــــام آب مطهّر شدم ،خــدا را شــکر

به بوی عـشـق مـعـطـّر شدم ، خدا را شـکر

سِمت گرفتم و مادر شدم ، خدا را شــکر

کـــنـیـز خانه ی حیدر شدم ، خدا را شـــکر

ای بانی اشک و روضه های سقا

ای فــاطمه ی دوّم بیــت مــولا

از دامن تو روح ادب را آموخت

آن تشنه ی بی دست کنار دریا

  پروانه ایم و بر اهــل بیت سوخته ایم

این چشمه اشک به مشک خود دوخته ایم

گـــر خـــادم ســــادات علی هستیم ما

از ام البنیـــن این روش آموخته ایم

  عباس تو سر لشکر گردان یمینی

هم فخر سمایی و هم شاه زمینی

هرجا ادبت وصف شود خلق بگویند

الحق ثمری ز حیدر و ام بنینی

 اگر عباس ماه هاشمین است

هنر جوی امیرالمومنین است

اگر اسطوره ی فخر و ادب شد

چو مامش حضرت ام البنین است

هرروزغروب توي بقيع

مي شكنه بغض آسمون

ستاره ها داد مي زنن!!!

ام البنين روضه نخوون

غصه ها بر روی پیشانیش چین انداخته

گریه ها از پای او را اینچنین انداخته

مادری کرده برای بچه های فاطمه

خویش را پای امیرالمومنین انداخته

ای مرثیه خوان، ز چشمِ خونبار مگو

با من ز سَــر و دستِ علمــدار مگو

عبـــاس ، فدای قَد و بالای حسین

با امِّ بنیـــن از غــــمِ دلــدار مگو

خـاک بقیـع و صـورت غمهـــای کربلا

انگشت و نقش قصِّه ی صحرای کربلا

امُّ البنین بی پسـر و روضه های سر

امُّ البنین و  غصِّـه ی سقّـای کربلا

عزا بگیر بقیع روضه خوان تو رفته

زبان بگیر به شیون زبان تورفته

صدای وای حسینش به گوش می آید

اگرچه صاحب آه و فغان تو رفته

بانو، بنی کلاب نه که خیل بنی بشر

بینــا شده ز وسعت بینـایی تواند

علم و ادب ، وقار و حیا، عزت و شرف

یک گـوشه از تملک دارایی تواند

مرا با غم نشینی آفریدند

به عشقی این چنینی آفریدند

تمام زندگیم نذر حسینه

مرا ام البنینی آفریدند