سلامم بر حسین سالار دین است

مقسم هم جهنم هم برین است

خدایا دست مادامان اوباد

سعادت باش راهم اینچنین است

غوغای زمین وآسمان است حسین

رخشنده چو خورشید جهان است حسین

مصباح هدایت بود از نور جلی

نوری که همیشه جاودان است حسین

بر شهید کربلا ، تا آخر عمرش گریست
آب دید و بر تشنه لب دائم گریست
او که با چشمش شهیدان را بدید
تا توانست ، بر همه آنان گریست

قدم قدم تا به حرم می روم 

 بهر  رضا بهر کرم می روم

دلم دلم را به تو من بسته ام

هرگزنگویم به تو که خسته ام

عشق تو به جان خسته داریم هنوز 

مهر تو به دل نشسته داریم هنوز 

ای نور خدا ، چشمه ی کوثر ، احمد

بنگر که دلی شکسته داریم هنوز 

وقتی کنار صحن کریمه و در قمم

کنج نگاه کریمه تو من، غرق تلاطمم

من در پی نشانی از الطاف مادری

احساس می کنم که به دریای تو گُمَم

خدایا روز ماتم شد دوباره 

مدینه غرق درغم شد دوباره 

ز داغ صادق آل پیمبر 

مکدر قلب عالم شد دوباره 

زهرا شده ز نسل تو و ما نسل او

از بین زنان لیک تو لایق ترین شدی

گر تو شده ای مادر او این چنین بگم 

تو لایق صد احسن و صد آفرین شدی

ای قبله ی حاجات به ماهم نظری کن 

از روز ازل شاهد الطاف تو هستیم

چون فضل تو شد شامل حال همه عالم

تا روز ابد ما همه محتاج تو هستیم

هرکس به کسی نازد و نازد به تو احمد

تو ام المومنینی و نامت خدیجه است

قلبت چو سپردی به نبی من گمان برم

از پاکی دامان مادرت نتیجه است

ایوان نجف،شعف به دل میریزد

آن صحن و سرا غم به دل دشمن خود میریزد

در صحن جدید فاطمه(س) میگویم

ایوان نجف شعف به دل میریزد

یاد تو چشمان مرا بی خواب کرده

این بیقراری ها مرابی تاب کرده

اندوه تو قلب زمین را سخت لرزاند

از اعترافاتی که چاه آب کرده  

شمشیر شب قلب فلک را چاک کرده

باران غم بر سینه ی افلاک کرده

وقت اذان هنگامه ائ  شد روی محراب

گویا زمین خورشیدراهم خاک کرده

روضه ندارد امامی که مظلوم و غریب است

روضه ندارد امامی که به دست اشقیا اسیر است

روضه ندارد امامی که قعر زندانهاست سجده گاهش

روضه ندارد امامی که به پایش زخم زنجیر است

هر قلب به سینه قبله گاهی دارد

هر قبله برای خود خدایی دارد

اما ز درون کعبه فرمود خدا 

ایوان نجف عجب صفایی دارد