دلم از بردن نامت هیجان میگیرد

ملک الموت که نه، اسم تو جان میگیرد

گر که در وقت ممات است وصال من و تو

بستان باقی عمرم که زمان میگیرد

از روز ازل کار به دستان علی بود

چرخ فلک از گردش چشمان علی بود

قران علی را به نبی وحی نمودند

یعنی که نبی نیز مسلمان علی بود

سحری به خواب دیدم شه ملک لا فتی را 

به رخش نظاره کردم مه خوب دلربا را

به ادب زبان گشودم بسرودم این نوا را

علی ای همای رحمت ، تو چه آیتی خدا را !

ذوالفقارش به کَفَش بود به میدان میزد

پشت هر شیحه دُلدُل دو سه تا سر میزد

با دو انگشت ز جا کند درِ قلعه.علی

قلعه میریخت اگر مشت بر آن در میزد

بر خود که مرید حیدرم مینازم 

همراه خدا به دلبرم مینازم 

دیدم که حرام زاده سد دشمن تو 

بر دامن پاک مادرم مینازم

پا از سر عشق پس کشیدن ممنوع 

آهی ز سره نفس کشیدن ممنوع

بر سر در خانه ی دلم بنوشتند

بی حب علی نفس کشیدن ممنوع

گر گذشتن از صراط،سخت است،ولی ما را چه باک؟!

ما که مثل آبِ خوردن،یا علی گویان ز پل رد میشویم

بد به حال هر که نیست اندر دلش حب علی

ما که با چشمان بسته،یا علی گویان ز پل رد میشویم

گر بهای شیعه بودن سر جدا گردیدن است

ما به عشق مرتضی تاوان آن را میدهیم

چون بماند تا ابد ذکر علی بر مأذنه...

هستی و دار و ندار و جانمان را میدهیم

هر کس به تولّای علی عشق بورزد

ثابت قدم است و به صراط،هیچ نلغزد نلغزد

در حشر که خلایق همه در ترس و هراسند 

با حبّ علی، شیعه دلش هیچ نلرزد

ایوان نجف اوج تمنای من است

هردم به طوافش دل شیدای من است

از عشق و ارادتم اگر میپرسی

شش دانگ دلم به نام مولای من است