شبی که مطلع مهر از، طلوع زینب بود

فروغ روز نشسته، به دامن شب بود

هزار رود نوا گر ز کوثر و تسنیم

روان به خانه زهرا،به بوی زینب بود

ای به محمّد بهشت ،یاسمن آورده ای

همسر شیر خدا ، شیر زن آورده ای

از شب میلاد بود شعلۀ تاب و تبش

پیش تر از جدّ و باب خوانده خدا زینبش

قصۀ کرب و بلا زمزمۀ هر شبش

فاطمه از جان ودل بوسه زند بر لبش

امشب علی ولیمه به خلق جهان دهد

امشب زمین فروغ به هفت آسمان دهد

میلاد شیر دخت علی، شیر داور است

سر تا قدم حقیقت زهرای اطهر است

ای که بوی کربلا می آید از میلاد تو

هر گلی یابدی صفا چون می نماید یاد تو

ای گل زهرا نسب ای غنچه باغ علی

عشق و مستی هم بود در این جهان همزاد تو

ز بیت مرتضی (ع) شاه ولایت اختری سر زد

که از نور رخش، ارض و سما را زیب و زیور زد

بود میلاد زینب (س) آنکه اندر روز میلادش

در آغوش حسینش خنده بر روی برادر زد

شب میلاد دختر زهراست

هر کجا بنگری شعف برپاست

خانه مصطفی شده گلشن

دیده مرتضی شده روشن

مونس و یار مجتبی آمد

حامی شاه کربلا آمد

گیرم که خانه خانه ی وحی خدا نبود

آتش به بیت ام ابیها روا نبود

آن بانویی که حرمت قرآنی اش سزاست

در کوچه اش تهاجم اعدا سزا نبود

حالا چه وقت مجلس شورای رهبر است

حیدر مگر خلیفه ی دین خدا نبود

چه حالی داده دل را دست مادر

که می شستی ز دنیا دست مادر

از آن سیلی مگر چشمت نمی دید

که می جستی مرا با دست مادر

الهی داد از این دل داد از این دل

کنار قبر زهرا کرده منزل

بگو زهرا زجا خیزد ببیند

که اشک دیده کرد خاک او گل

ای تـــاج ســر عـــالم و آدم زهرا

از کودکی ام دل به تو دادم زهرا

آن روز که من هستم و تاریکی قبر

جان حسنت برس به دادم زهرا

سوزنده تر از داغ تو، داغی نَبُود

پژمرده تر از تو، گل به باغی نبود

روشنگر دل هایی و اما افسوس

بر گمشده قبر تو، چراغی نبود

امشب دل سنگ کوچه ها می گرید

یک شهر خموش و بی صدا می گرید

تشییع جنازه غریب زهراست

تابوت به حال مرتضی می گرید

مدینه از چه این سان بی قراری

تو هم از داغ زهرا سوگواری

مدینه دیده ای جز زینب من

کند یک چار ساله خانه داری

مدینه در وطن تنهاترینم
«ولی اللّه»ام و خانه نشینم
ز سوز داغ زهرای جوان مرگ
شرر خیزد ز آه آتشینم

ز کف دادم چراغ لاله ام را

کنم پنهان ز دشمن ناله ام را

نه دست خود کفن کردم شبانه

تن زهرای هجده ساله ام را