قلم در اشک دیده می شود گاه
خود طاقت ، خمیده می شود گاه
دل پر درد ما صد جمکران است
دوبیتی ، یک قصیده می شود گاه

بینند همه هلال و من ابرویت
گیرند همه روزه و من گیسویت
در دوره ی این دوازده ماهه سال
یک ماه مبارک است، آن هم رویت

عید است و دلم خانه ویرانه ، بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه ، بیا
یک ماه تمام میهمانت بودیم
یک روزه به مهمانی این خانه بیا

یک روز نسیم خوش خبر می آید
بس مژده به هر کوی و گذر می آید
عطر گل عشق در فضا می پیچد
می آیی و انتظارمان به سر می آید

غروب جمعه قلب من دوباره بی قرار شد
تمام صحن دل پر از نسیم انتظار شد
قسمت من نمی شود دیدن روی ماه تو؟
همیشه پرسش من از خدای روزگار شد

این سینه دارد عاشق صد چاک میشود
کشتی شکست خورده ی لولاک میشود
دارد برای دیدنت آقای جمعه ها...!
دارد برای دیدنتان خاک میشود

هر شيعه تو را صدا کند آقا جان 
بهر فرجت دعا کند آقا جان
يک روز تو خواهي آمد و وقت نماز 
عيسي به تو اقتدا کند آقا جان

چون گل به بیابان خراســـان آمد

با لطف و کرم شـــاه غریـبان آمد

ای کاش منم خاک خراســـان بودم

آن لحظه که چون فصل بهاران آمد

مجبور شدم به هر کسی رو بزنم

در محضر هر غریبه زانو بزنم

تحقیر شدم ، چون که فراموشم شد

یک سر به ضامن آهو بزنم

دلم می خواد آقا جون، مشهدتُ ببینم

با زائرات ‌کنار سقاخونت بشینم

سقاخونت آقاجون، به یاد مشک سقاست

اونجا فقط برای شادی قلب زهراست

اون کسی که منو اینجا کشیده، امام رضاست

منو با عشق حسینش خریده، امام رضاست

اون کسی که زائرا، تا که می رن به پابوسش

می خره تمومشون رو ندیده، امام رضاست

ما در ره ثامن الحجج می میریم

از طوس سراغ کربلا می گیریم

امروز چو چشمه های سرخ اشکیم

فــردا به رکــاب منقم تکبیریم

سلطانی و ما رعیت ملک تو رضاییم

همواره در این سلطنتت جمله گداییم

کی تحفه شاهانه به پابوس تو گیریم

ما منتظر تذکره ی کرب و بلاییم

کسی قدم به حرم بی مدد نخواهد زد

بدون واسطه دم از احد نخواهد زد

گدای کوی رضا شو که آن امام رئوف

به سینه ی احدی دست رد نخواهد زد

تو را با نام آهو می شناسند

رضای حضرت هو می شناسند

تمام رعیت ملک عظیمت

به نام شاه خوشرو می شناسند