ای صفای حرمت بیشتر از کوی بهشت

به مشامم رسد از تربت تو بوی بهشت

باغ جنت به دل انگیزی درگاه تو نیست

می برد دل بخدا کوی تو از کوی بهشت

گفته ای هرکه زیارت کند از صدق مرا 

میکنم بدرقه اش تا در مینوی بهشت

به امیـد کـرمت در حـرمت آمده ام

نا امیدم منما ای گل خوشبوی بهشت

دل در حرمش دارد عجب حال غریبی

برده است زدل خال لبش هر چه شکیبی

نوشی چو زلعل لب او قطره ای از عشق

یابی به دل عاشق خود حال عجیبی

پدرت شاه خراسان و خودت گنج مقامی

پدرت حضرت خورشید و خودت گنج تمامی

غنچه ای نیست که عطر نفست را نشناسد

تو که ذکر صلواتی و د

صدیق اکبر! ای که جهان ریزه خوارتان

فــاروق اعظمی کـه همه در مدارتان

ای باب علم ! باب بشر ! ای ابوتراب

حتی بهشـت ذره ای از اعتبارتـان !

اگــر گـیــری وضـو بـا آب زمــزم
اگــر سجـاده گـردد عـرش اعظـم

اگــر گـویـی اذان بـر بـام افـلـاک
اگر از تکبیر گردد سینه ات چاک

اگــر ضرب المـثل گردد خضوعت
مــبــادا بــر نـمـاز خــود بـنــازی

عـــلـی را گــر نـداری بی نمـازی

هـرگز فــریب حــیلۀ مردم نمیخورم

من در بهشت عشق تو گندم نمیخورم

دانشجوی جنونم و استاد من عــلیست

من پای بحث عشق عــلی جُم نمیخورم

شب ، هست ز گیسوی علی میگیرد
خورشیــد رخ از روی علی میگیرد
از بس که زدم سنگ علی بر سینه
سنــگ لحـــدم بـــوی علی میگیرد

دلا باید به هردم یا علی گفت

نه هر دم بل دمادم یا علی گفت

دمی که روح در آدم دمیدند

زجا برخاست ادم یا علی گفت

ای اهل تسنن من دلی پر دارم

مـن ربـــط به چــادر دارم

وحــدت به کنار ولی من

از دشمن علی تنفر دارم

مولای ما نمونه دیگر نداشته است
اعجاز خلقت است برابر نداشته است
وقــت طــواف دور حــرم فکـر میکنم
این خانه بی دلیل ترک برنداشته است

جهان به خاک عبای علی نمی ارزد

سما به فرش عزای علی نمی ارزد

تمام جنت و فردوس مقابل نفسی

میان صحن و سرای علی نمی ارزد

جز مرتضی ، از درد دین ، کس بر در یاهو نزد

سر بر سرای اهل فقر ، مرد و زنی ، با او نزد

وقتی یگانه مظهر دریای عدل ، شد سوی رود

در کشتی ایتـام شهـر ، دیگر کسـی پارو نزد

همان هایی که یوم بدر ،ماهند

ولی  در نهـروان ها بی وفایند

الا ای مسلمین صد آه و افسوس

علی رفت و علیمردان کجایند؟

اگر  بر  شــاخه ی  گریه  نشستی

بیا  بی  بال  و  پر  ها  را صدا کن

هر آنجایی که اشک بر دیده ات بود

تو  را  مـولا  کمی  هم  یـاد  ما کن